คอลัมน์ ทิ้งหมัดเข้ามุม
โดย…รุก กลางกระดาน
ศักดิ์ศรีศิลปินแห่งชาติ : เป็นข่าวสะพัดในสังคมมาตลอดช่วงปลายเดือนที่ผ่านมา สำหรับข่าวมติคณะกรรมการวัฒนธรรมแห่งชาติ ที่มีนายวิษณุ เครืองาม รองนายกฯ มีมติเอกฉันท์ ถอดถอนนายสุชาติ สวัสดิ์ศรี พ้นจากการเป็นศิลปินแห่งชาติ สาขาวรรณศิลป์
ต่อมาวันที่ 30 ส.ค. น.ส. อัจฉราพร พงษ์ฉวี รองอธิบดีกรมส่งเสริมวัฒนธรรม ก็ยอมรับว่ามติดังกล่าวเป็นเรื่องจริง
โดยให้เหตุผลการถอดถอนเนื่องจากมีความประพฤติเสื่อมเสียต่อการเป็นศิลปินแห่งชาติ
ส่งผลให้นายสุชาติ เป็น ‘ศิลปินแห่งชาติ’ คนแรก ที่ถูกถอดออกจากตำแหน่ง
กลายเป็นคำถามในสังคมว่า พฤติกรรมของนายสุชาติ ที่ระบุว่ามีความประพฤติเสื่อมเสียต่อการเป็นศิลปินนั้น คืออะไรกันแน่!??
เพราะหากย้อนดูพฤติการณ์การแสดงออกของนายสุชาติ ที่มีมาตลอดนั่นก็คือสนับสนุนในเรื่องของประชาธิปไตย
เรียกร้องสังคมที่เห็นคนเท่ากัน ร่วมกิจกรรม ‘ยืนหยุดขัง’ เรียกร้องสิทธิประกันตัวให้กับผู้ต้องขังทางการเมืองที่ถูกจับกุมคุมขัง
เป็นการ‘คอลเอาต์’เรื่องสิทธิ มนุษยชน เรื่องความยุติธรรม ความเท่าเทียม
ควรอย่างยิ่งที่คณะกรรมการวัฒน ธรรมแห่งชาติ จะต้องประกาศยกย่องเชิดชูเกียรติด้วยซ้ำ แล้วอะไรไปบังตามองว่าเป็นเรื่องเสื่อมเสีย!??
กลับกันหากนายสุชาติไปมีพฤติกรรมที่ตกต่ำ แต่งกวีเสียดสีเหยียดเพศ หรือหามวอให้เผด็จการเหมือนพวกกวีหู กวีขลุ่ย ที่คนเขาก่นด่ากันทั้งบ้านทั้งเมือง
ก็เป็นอีกเรื่องที่จะต้องพิจารณา!??
ดังนั้นการตัดสินของคณะกรรม การวัฒนธรรมแห่งชาติ จึงเป็นเรื่องที่ผิดฝาผิดตัว
ยิ่งทำให้นายสุชาติโดดเด่นขึ้น น่าเคารพมากขึ้น แม้ไม่เป็นศิลปินแห่งชาติ แต่ก็เป็นศิลปินแห่งราษฎร
ขณะเดียวกันก็ทำให้ผู้ยังดำรงศิลปินแห่งชาติในขณะนี้ และในอนาคตมัวหมองลงอย่างปฏิเสธไม่ได้
จึงเป็นเรื่องที่ทบทวนให้ดีว่าตำแหน่งที่ทรงเกียรตินี้ตกต่ำลงเพราะมติอัปยศเพียงเพราะความสะใจของกลุ่มคนกลุ่มหนึ่ง
มันคุ้มกันแล้วจริงๆ เหรอ!?
