วิกฤตที่ไม่เห็นทางออก – วันสิ้นเดือนกรกฎาคมที่ผ่านมา กลายเป็นวันเลวร้ายของผู้คนจำนวนไม่น้อย วันที่ควรจะมีความสุข ได้รับเงินเดือนเพื่อไปจับจ่ายใช้สอย
แต่ที่โรงงานผลิตชุดชั้นใน ชุดว่ายน้ำ ในนครสวรรค์ คนงาน 800 ชีวิต เดินทางมาถึงที่ทำงาน เพื่อพบกับประกาศที่เหมือนสายฟ้าฟาด
หยุดช่วงโควิดไปตั้งนาน กลับมาเปิดใหม่เพื่อประกาศปิดกิจการ!
ก่อนหน้าโควิด โดนออกไปแล้วนับพัน เพราะพิษเศรษฐกิจ มาเจอวิกฤตล่าสุดซ้ำสอง
บางโรงงานก็พบข่าวร้ายไปอีกแบบ คือประกาศลดค่าจ้าง จนคนงานแทบช็อกไปตามๆ กัน ช่วงโควิดไม่มีรายได้อยู่แล้ว พอกลับมาทำงานใหม่กลายเป็นค่าจ้างหดหาย
หลายกิจการห้างร้าน มีแต่ข่าวเศร้าของพนักงาน เลิกจ้างบ้าง ขอลดเงินเดือนบ้าง
เช่นเดียวกับข่าว คนคิดสั้นเพื่อหนีหนี้สิน ยังมีเป็นระยะๆ
ดังที่เตือนกันว่า คนจะตายเพราะอดอยากมากขึ้น ไม่ได้ ตายด้วยโควิด
ขณะที่รัฐบาล ก็ยังคงภูมิใจกับระบบแพทย์ที่คุมโรคได้ แต่ไม่รู้มีรายงานเรื่องกิจการห้างร้านทยอยเจ๊งบ้างไหม
สภาพเศรษฐกิจไทยยังดิ่งไปเรื่อยๆ เหมือนระเบิดเวลา ที่คาดว่าปลายปีนี้ คงถึงจุดวินาศสันตะโร!?!
แถมวันนี้ รองนายกฯ และทีมเศรษฐกิจ ลาออกทั้งยวง ไม่มีมือทำงานมาแก้ปัญหาปากท้องชาวบ้าน
เหมือนยังตกลงกันภายในไม่ได้ จนชาวบ้านส่ายหน้า ว่าแย่งชามข้าวกันไม่เสร็จ!
ทั้งหลายทั้งปวง หนึ่งในประเด็นที่เยาวชนนักเรียน นักศึกษา ออกมาเคลื่อนไหว กระจายไปทั่วประเทศ ขณะนี้
คือถามถึงประสิทธิภาพรัฐบาล และเรียกร้องให้ ลาออกไป ถ้าไม่มีฝีมือ ก็เลยตรงใจกับประชาชนส่วนใหญ่
แม้แต่ที่ออกมาชุมนุมต้านนักศึกษา อยากรู้ว่ากลับ ถึงบ้าน ได้พบกับความจริงในชีวิตและประสิทธิภาพของรัฐบาลนี้ แล้วคิดอย่างไร
คำถามถึงฝีมือ แล้วโยงเข้ากับที่มาของรัฐบาล ที่อาศัยกฎกติกาผิดเพี้ยน ก็ยิ่งสอดรับกับข้อเรียกร้อง อื่นๆ ของเยาวชน
ที่ให้ลาออก ให้แก้รัฐธรรมนูญ ให้ยุบสภา ก็เลยเป็นที่เห็นพ้องของคนวงกว้าง
แน่นอนว่าปัญหาเศรษฐกิจด้วยพิษโควิด โทษใคร ไม่ได้
แต่ถ้าเศรษฐกิจเรา ไม่ทรุดหนักมาหลายปี โอกาส จะฟื้นเร็วคงมีกว่านี้
ที่สำคัญมีนโยบายเด็ดๆ อะไรออกมา เพื่อชุบชีวิตธุรกิจห้างร้าน ปากท้องชาวบ้าน
มีทีเด็ด เพื่อหยุดระเบิดเวลา ยั้งสึนามิเศรษฐกิจได้บ้างหรือไม่!?
