คอลัมน์ วิเคราะห์การเมือง
แล้ว กลุ่ม “นักเรียนเลว” ก็เป็นหน่วยแรกที่ประกาศการชุมนุมในที่ “สาธารณะ”
เป็นการนัดชุมนุมในวันศุกร์ที่ 18 มิถุนายน ณ บริเวณหน้ากระทรวงศึกษาธิการ อันเป็นจุดเริ่มต้นที่ทรงความหมายยิ่งของ “นักเรียนเลว”
ท่ามกลางความเงียบงันของ “เยาวชนปลดแอก”
ท่ามกลางการเคลื่อนไหวกดดันครั้งแล้วครั้งเล่า ไม่ว่าจะมาจาก “ไทยไม่ทน สามัคคีประชาชน เพื่อประเทศไทย” ไม่ว่าจะมาจากกลุ่ม “ประชาชนไทย”
แต่ “นักเรียนเลว” รุดหน้าไปก่อนแล้วหลายจังหวะก้าว
หากศึกษารากฐานความเป็นมาของกลุ่ม “นักเรียนเลว” ก็จะได้ “คำตอบ”
แม้ว่าการปรากฏขึ้นของกลุ่ม “นักเรียนเลว” จะได้รับผลสะเทือนและความต่อเนื่องจากการเคลื่อนไหวของ 2 กลุ่มทางการเมืองอันทรงความหมาย
1 เยาวชนปลดแอก และ 1 แนวร่วมธรรมศาสตร์และการชุมนุม
โดยเฉพาะอย่างยิ่งการผนึกเยาวชนปลดแอกกับแนวร่วมธรรมศาสตร์และการชุมนุมขึ้น ณ อนุสาวรีย์ประชาธิปไตยในเดือนสิงหาคม 2563
เช้าวันรุ่งขึ้นก็เกิดปรากฏการณ์ “โบว์ขาว”
ปฏิบัติการติด “โบว์ขาว” ของนักเรียนมัธยมบังเกิดขึ้นพร้อมกับปฏิบัติการ “ชู 3 นิ้ว”
จากนั้น นักเรียนไม่ว่าจะเป็นที่หาดใหญ่ สงขลา ไม่ว่าจะเป็นที่ลำปาง เชียงใหม่ ไม่ว่าจะเป็นที่อุบลราชธานี ไม่ว่าจะเป็นที่จันทบุรี
ก็ลุกขึ้นมาแสดงพลังของตนอย่างต่อเนื่อง
ในที่สุด ก็นำไปสู่การเคลื่อนไหวโดยกลุ่ม “นักเรียนเลว” บริเวณหน้ากระทรวงศึกษาธิการตะโกนให้ รัฐมนตรีว่าการกระทรวงศึกษาธิการไป “ต่อแถว”กันอย่างคึกคัก
จากเดือนสิงหาคม 2563 มายังเดือนมิถุนายน 2564 กระแสก็ยังไม่ตก
ถามว่า “ประเด็น” อะไรที่กลุ่ม “นักเรียนเลว” ยกมาชูให้เหมือน “แม่เหล็ก” ทางความคิด
คำตอบก็คือ ประเด็นอันเกี่ยวกับ “แอลจีบีทีคิว” เพราะเดือนมิถุนายนเป็นเดือนแห่งการเคลื่อนไหวของกลุ่มหลากหลายทางเพศทั้งในทางสากลและในประเทศ
เป็นจังหวะก้าวที่ท้าทายยิ่งในทางความคิด ในทางการเมือง
