การเสนอบทบาท “นักร้อง” ให้กับ นายธนาธร จึงรุ่งเรืองกิจ มากด้วยความอ่อนไหว
เป็นความอ่อนไหวทั้งจากการมองบทบาทของ “นักร้อง” อย่างที่เป็นการร้องเพลง และ “นักร้อง” อย่างที่ นายเรืองไกร ลีกิจวัฒนะ ปฏิบัติ
อย่างที่ นายศรีสุวรรณ จรรยา ปฏิบัติ
หากเป็นอย่างหลังก็เป็นเรื่องน่ากลัว ต่อบทบาทของ นักร้องในเชิง “เปรียบเทียบ” เนื่องจากท่วงท่าการร้องของ นายธนาธร จึงรุ่งเรืองกิจ
แต่หากเป็นเรื่อง “ล้อกันเล่น” ก็ “อ่อนไหว”
ความอ่อนไหวในเรื่องของ “นักร้อง” เป็นทั้งในเรื่องของ “ศิลปะ” และ “การเมือง”
ในเรื่องของศิลปะก็จะกลายเป็นคำถามขึ้นมาในทันทีว่าเหตุใดจึงเป็นการเสนอจาก น.ส.รักชนก ศรีนอก ซึ่งเป็นนักขาย ที่มีความเข้าใจในการตลาด
ยิ่งกว่านั้น ยังเป็นคนที่มากด้วย “ความหลัง”
หากประเมินจากความประทับใจต่อบทเพลง “กาลครั้งหนึ่ง” ย่อมยืนยันว่า น.ส.รักชนก ศรีนอก มีประสบการณ์ในเชิงศิลปะและความรักเป็นอย่างดี
ที่แหลมคมมากกว่ากลับเป็นท่าทีจาก 2 ส.ส.คนสำคัญพรรคก้าวไกล
คนหนึ่งคือ นายรังสิมันต์ โรม อีกคนหนึ่งคือ นายพริษฐ์ วัชรสินธุ ล้วนเป็นดาวเด่น
เด่นชัดว่า นายรังสิมันต์ โรม ฝังใจกับกระบวนท่าในการร้องเพลงของ นายธนาธร จึงรุ่งเรืองกิจ อย่างชนิดไม่เคย ลบเลือน
ยิ่งบทสรุปของ นายพริษฐ์ วัชรสินธุ ยิ่งมากด้วยความหนักแน่น
เมื่อประสานกับบทบาทของ นายรังสิมันต์ โรม และประสาน กับบทบาทของ นายพริษฐ์ วัชรสินธุ ตลอด 2-3 เดือนแห่งการ รณรงค์หาเสียงก็น่ากังวล
กังวลว่าอาจเป็นการเปิดช่องทางอันล่อแหลมทางการเมือง
พลันที่ นายธนาธร จึงรุ่งเรืองกิจ ยอมรับบท “นักร้อง” ให้กับพรรคก้าวไกล
นั่นหมายถึงลางแห่งหายนะ และเท่ากับเป็นปฏิบัติการ ที่เข้าทางการเฝ้ามองจากบรรดา “นักร้อง” ระดับ นายเรืองไกร ลีกิจวัฒนะ และ นายศรีสุวรรณ จรรยา
นั่นคือรูปธรรมแห่งการเข้าครอบงำ และควบคุม
