เด็กชายปกป้อง
หลอน
นทธี ศศิวิมล
ญาณีดีใจเป็นอย่างยิ่งตอนที่สามารถประมูลพื้นที่ร้านขายของชำในโรงพยาบาลใหญ่แห่งหนึ่งได้ เพราะได้ยินมานานแล้วว่าที่นี่ร้านขายของที่มาเปิดต่างได้กำไรดี และไม่ค่อยมีปัญหาจุกจิกเหมือนที่อื่นๆ
ทางฝ่ายเจ้าหน้าที่โรงพยาบาลก็เหมือนจะตื่นเต้นพอกับญาติคนไข้และญาณี เพราะพื้นที่โซนนี้เพิ่งเปิดใหม่ ใกล้และสะดวกสบายกว่าการต้องเดินกว่าครึ่งกิโลเมตรเพื่อไปซื้อขนมหรือน้ำเปล่าเพียงขวดเดียวที่ตึกโรงอาหารด้านหลังโรงพยาบาล ร้านของหญิงสาวมีอาหารสดและขนมมาวางจำนวนมากจากการติดต่อฝากวางจากพ่อค้าแม่ค้าที่รู้จักกัน ล้วนสะอาด อร่อยและราคาไม่แพงทั้งขนมไทยและเบเกอรี่
ญาณีเปิดร้านพร้อมลูกน้องสองคน คนหนึ่งมีหน้าที่เช็กสินค้าเข้าออกและจัดเรียงขึ้นชั้นติดราคา ส่วนอีกคนอยู่ช่วยญาณีคิดเงินและทำบัญชี การที่มีลูกค้าเข้าเป็นจำนวนมาก ทำให้ต้องจัดระเบียบคนให้เข้าทางเดียว ออกทางเดียว แต่ก็ไม่ได้ยัดเยียดแออัดมากนักเพราะพื้นที่กว้างขวางพอสมควร อาทิตย์แรกๆ ยังติดขัดบ้าง แต่พอเปิดมาได้สักเดือน อะไรๆ ก็เริ่มลงตัว
ญาณียังมีโอกาสได้พบพ่อลูกคู่หนึ่งที่มาที่ร้านแทบทุกวันต่อเนื่องกันมาสี่ห้าวันแล้ว มารอบสายรอบหนึ่ง และจะมารอบค่ำๆ ก่อนที่ทางโรงพยาบาลจะปิดให้เยี่ยมอีกรอบหนึ่ง หญิงสาวคาดเดาเอาว่า ทั้งสองคงมาเยี่ยมไข้ใครสักคนในโรงพยาบาลเป็นแน่
ลูกค้าคู่นี้ คนพ่อเป็นคนที่ดูสะอาดสะอ้าน แม้ใส่เสื้อผ้าธรรมดาเสื้อยืดขาว กางเกงขาสั้นเสมอเข่า รองเท้าหนังกึ่งลำลอง ส่วนคนลูกเป็นเด็กชายอายุราวสี่ขวบ ผิวขาว หน้าตาจิ้มลิ้มน่ารัก แต่งตัวสะอาดสะอ้านเหมือนพ่อ แต่มักใส่เสื้อผ้าชุดเดิมๆ คือชุดบอดี้สูทแขนยาวขายาวมีหมวกในตัว เป็นลายยีราฟ เดินร่าเริงตามพ่อมาติดๆ พ่อแวะดูอะไรหยิบอะไรก็ชะโงกดูด้วยแต่ก็ไม่เห็นเคยงอแงจะเอาอะไร ญาณีเห็นว่าน่ารักดี ว่าจะทักด้วยความชื่นชมหลายครั้งแต่ลูกค้าในร้านก็เยอะทำให้งานยุ่ง ง่วนอยู่ตลอดเวลาหาโอกาสไม่ได้สักที
จนกระทั่งวันหนึ่ง มีเรื่องแปลกๆ เกิดขึ้น ค่ำวันอาทิตย์นั้นเองเป็นช่วงเวลาที่ไม่ค่อยมีลูกค้า ญาณีเห็นเด็กชายคนนี้เดินมาในชุดยีราฟเช่นเคย แต่มาคนเดียว แกเดินถือตะกร้าของที่ร้าน เลือกหยิบโน่นนี่ใส่ตะกร้าอยู่คนเดียว ทีแรกลูกน้องของญาณีจะเข้าไปห้าม เข้าใจว่าเด็กมาหาเรื่องเล่นซนป่วนในร้าน แต่ญาณีก็ห้ามไว้ บอกว่าปล่อยให้แกเลือกให้พอใจ จะเล่นหรืออะไรก็ช่างเถอะ พลางแอบมองอยู่ด้วยความเอ็นดู
หญิงสาวสังเกตเห็นว่าในเด็กชายมักเลือกหยิบของใช้เด็กอ่อน เลยคาดเดาต่อไปอีกว่า แกคงมาเลือกให้น้องที่กำลังจะคลอดหรือเพิ่งคลอด เมื่อคิดได้แบบนั้นความเอ็นดูก็ยิ่งเพิ่มขึ้นทบทวี
สักพัก จนตะกร้าเกือบเต็ม และเด็กชายตัวน้อยเดินยกตะกร้าต้วมเตี้ยมมาที่เคาน์เตอร์จ่ายเงิน ญาณีจึงยิ้มให้แกแล้วร้องทักเป็นครั้งแรก
“สวัสดีครับ ซื้อของเยอะจังเลย ชื่ออะไร ครับผม”
เด็กชายยิ้มตอบตาหยี “ชื่อปกป้องครับ”
“ซื้อของเยอะแยะเลยเนี่ย จะเอาไปให้น้อง เหรอครับ” ญาณีถาม เด็กชายยังคงยิ้มตาหยี ไม่ตอบอะไร
“วันนี้พ่อไม่มาด้วยเหรอครับ พ่อไปไหน” เธอถาม แต่ใจคิดว่าพ่อของเด็กชายคงอยู่แถวหน้าร้านไม่ไกลนัก เพราะลูกยังเล็กคงไม่มีใครปล่อยให้ไปไหนมาไหนคนเดียว แต่เด็กชายส่ายหน้า
ตอนนั้นเองที่ไฟของโรงพยาบาลดับพึ่บลง ทุกอย่างตกอยู่ในความมืดราวสิบวินาที
พอไฟเปิดขึ้นอีกครั้ง เด็กชายชุดยีราฟหายไปแล้ว ตะกร้าของก็หายไปจากเคาน์เตอร์ด้วย เรื่องแปลกอยู่ตรงนี้ คือแม้ตะกร้าหายไป แต่ของทุกอย่างที่เด็กหยิบมากลับไปเรียงอยู่ในชั้นที่เดิมครบทุกชิ้นอย่างประหลาด รวมถึงตะกร้าใส่ของด้วย สร้างความแปลกใจให้ทุกคนในร้านเป็นอย่างยิ่ง
หลังจากนั้นเพียงชั่วโมงเดียว พ่อของเด็กก็เดินเข้ามาซื้อของในร้านญาณี เขาหยิบของใส่ตะกร้าด้วยอาการเร่งร้อนไม่เหมือนทุกที และรีบมาจ่ายเงินที่เคาน์เตอร์ ญาณีนึกว่าเขาจะถามถึงลูกชายแต่ก็เปล่าเธอเลยถามเอง
“เอ่อ ลูกชายไม่มาด้วยเหรอคะ”
ชายหนุ่มทำหน้างงๆ ญาณีเลยเล่าให้ฟังเรื่องที่เมื่อหัวค่ำลูกชายของเขาเข้ามาเล่นในร้านก่อนไฟดับแล้วหายไป
แต่แล้วเธอก็ต้องเป็นฝ่ายงงหนักกว่าเก่า เมื่อชายหนุ่มคนนั้นเล่าว่า เขาไม่เคยมีลูกเดินมาด้วยแน่ๆ เพราะลูกคนแรกของเขากำลังจะคลอดอยู่ที่ห้องคลอด ที่ผ่านมาแฟนมานอนแอดมิตรอคลอดอยู่สี่ห้าคืนแล้วเพราะมีปัญหาน้ำคร่ำรั่ว
ญาณีขนลุกเมื่อคุยกันไปแล้วชายหนุ่มเล่าว่า เมื่อสี่ปีก่อนเขาเคยเสียลูกไปเพราะภรรยาแท้งออกมาตอนเจ็ดเดือน รอกันอยู่นานกว่าจะท้องใหม่และที่สำคัญ ชุดลายยีราฟที่ญาณีเล่านั้นก็เป็นแบบเดียวกับที่เขาเคยซื้อทำบุญให้ลูกคนแรกหลังจากนั้น
ชายหนุ่มน้ำตาคลอๆ “แสดงว่าลูกไม่เคยไปไหนไกลเลย ยังคงรอมาเกิดใหม่กับเราเสมอ แกหยิบอะไรบ้างคุณพอจำได้ไหมครับ ผมจะได้ซื้อเตรียมให้แก”
ญาณีมองในตะกร้าแล้วก็ยิ่งตะลึงหนัก เมื่อของทุกชิ้นในตะกร้า เป็นของอย่างเดียวกับที่เด็กชายหยิบมาวางให้เธอคิดเงินตอนก่อนไฟดับเปี๊ยบ
หลังคิดเงิน ญาณีได้ขนลุกอีกที เมื่อชายหนุ่มพูดว่า “แกบอกคุณว่าชื่อปกป้อง ชื่อนั้นเป็นชื่อที่เราตั้งใจจะตั้งให้แกตั้งแต่ท้องครั้งแรก ครั้งนี้เราก็คงไม่เปลี่ยนชื่อแกล่ะครับ”
