รุก กลางกระดาน
เป็นประเด็นที่น่าสนใจ สำหรับกรณี ‘รักษาฟรี’ ที่สะท้อนผ่านท่าทีของฝ่ายบริหารการเมือง
โดยคงจะต้องการสื่อสารทำนองว่า ทุกวันนี้โรคภัยไข้เจ็บมีมาก แต่ทุกคนบอกสบาย ช่างมัน เดี๋ยวไปรักษาฟรี
ซึ่งเข้าใจว่า คงต้องการติติงไปถึงประชาชนที่ใช้สิทธิตามโครงการประกันสุขภาพถ้วนหน้า หรือ 30 บาทรักษาทุกโรค
กลายเป็นข้อสงสัยว่า ฝ่ายบริหารทางการเมืองคงคิดว่าการรักษาฟรีทำให้ประชาชนไม่ดูแลตัวเอง หรือจ้องจะใช้สิทธิ์รักษาฟรีอยู่ร่ำไป ทำนองนั้น
อาจจะเป็นจริงในบางส่วน แต่คงไม่ใช่ส่วนทั้งหมด
เพราะหากเป็นประชาชนเดินถนนจริงๆ ไม่ได้มีสิทธิพิเศษ ที่หน่วยงานคอยอุ้มชูดูแล ไม่ใช้บริการโรงพยาบาลเอกชน ใช้การรักษาฟรีตามสิทธิที่พึงมี การไปหาหมอที่โรงพยาบาลรัฐ
ล้วนเป็นเรื่องที่ฉกาจฉกรรจ์อย่างยิ่ง
บางแห่งต้องตื่นตั้งแต่ตี 3 ตี 4 ไป ต่อคิวแต่เช้าตรู่ เพื่อจะได้พบแพทย์ในเวลาทำการ
กว่าจะเสร็จสิ้นกระบวนการ ทั้งลงทะเบียน รับบัตรคิว คัดกรอง พบแพทย์ รับยา ใช้เวลาไม่ต่ำกว่า 6-8 ชั่วโมง
ไม่นับว่าต้องลางาน ขาดรายได้ใน วันนั้นๆ ไปอีก
จะป่วยนานก็ไม่ได้ ภาระหน้าที่รับผิดชอบค่าใช้จ่ายทุกอย่างมันค้ำคอ จนอึดอัดไปหมด
ดังนั้นโลกของความจริง เขาจำนวนไม่น้อย ไม่มีใครเขาอยากป่วย อยากไปใช้สิทธิรักษาฟรีกันจนไม่ยอมดูแลสุขภาพตัวเอง
หากเลือกได้ก็ขอทำมาหากินหารายได้เลี้ยงชีพดีกว่า
แต่บางครั้งชีวิตคนเราก็เลือกไม่ได้!??
ซึ่งก็ต้องยอมรับว่า อย่างน้อยก็ยังมีโครงการ 30 บาท คอยประคับประคอง ไม่ให้ค่ารักษาพยาบาลไปซ้ำเติมคนหาเช้ากินค่ำให้รุนแรงมากขึ้นอีก
สะท้อนให้เห็นถึงวิสัยทัศน์ที่จะยกระดับคุณภาพชีวิตประชาชน ของรัฐบาลที่ริเริ่มโครงการ
เป็นอีกบทบาทของรัฐบาลที่รับใช้ประชาชน
รับใช้-ไม่ใช่เป็นเจ้านายประชาชน
