ระหว่างนั่งรถกลับด้วยกัน กาโม่นั่งหน้าหงิก ไม่พูดไม่จา เต็งถามว่าวันนี้มีการบ้านมั้ย กาโม่ไม่ตอบ เต็งทำเสียงดุ กาโม่ตอบปัดๆ ว่าง่วงแล้วก็เอนตัวพิงเบาะหลับตา ชิดดาวหวังดีขยับตัวไปปรับเบาะให้เอนนอนให้กาโม่ กาโม่หงายมาตามเบาะ ตกใจปนโมโห หันมาตวาดชิดดาวเสียงดังลั่นรถ
“เอนทำไม ตั้งขึ้นมาเลย”
ชิดดาวตกใจมาก เต็งดุกาโม่หลานชายทันที
“กาโม่ทำไมพูดจาแบบนี้ล่ะ ไม่น่ารักเลย อาดาวเขาหวังดี อยากให้เรานอนสบายๆ”
“กาโม่ไม่ชอบ”
“ไม่ชอบๆ เอะอะอะไรก็ไม่ชอบ เป็นเด็กเอาแต่ใจไร้มารยาทขึ้นทุกวันนะกาโม่”
กาโม่กัดริมฝีปากแน่นที่โดนเต็งดุ
“ที่กาโม่ไม่ชอบคือปรับเบาะเอน หรือไม่ชอบอากันแน่คะ” ชิดดาวพูดเสียงนิ่งๆ แต่รู้สึกเสียใจมาก
กาโม่นิ่งไม่ตอบ
“คุณดาวอย่าคิดมากสิครับ กาโม่ง่วงก็เกเร กวนประสาทยังงี้ล่ะครับ” เต็งปลอบ
กาโม่เสียใจที่เต็งเข้าข้างชิดดาวยิ่งวีน อาละวาด กระทืบเท้า โวยวายเสียงดัง
“เอาเบาะขึ้นมา กาโม่ไม่ชอบ ไม่ชอบ..ไม่ชอบ”
เต็งเหลืออดฟาดเข้าที่ต้นขากาโม่ฉาดหนึ่ง กาโม่เงียบไป จ้องหน้าเต็งน้ำตาคลอ เต็งก็อึ้งๆ ปกติก็ไม่เคยตีหลาน ชิดดาวรีบรับเบาะคืนตามเดิม กาโม่หน้าบึ้งตึงหันมองไปนอกหน้าต่าง แอบร้องไห้ออกมา เต็งเหลือบตามองชิดดาวผ่านกระจกส่องหลัง ทั้งคู่สบตากัน ชิดดาวหลบสายตาไปอย่างไม่สบายใจ
พอรถจอดหน้าบ้าน กาโม่เปิดประตูลงจากรถทันที เต็งร้อบบอกให้สวัสดีอาดาวก่อน กาโม่ไม่ฟังเสียงเปิดประตูรั้ววิ่งเข้าไปหาทอยที่กำลังเก็บผ้าอยู่ ชิดดาวมองเลยไปที่ทอย อึ้งๆ ไป เต็งหันมาขอโทษชิดดาวที่กาโทำตัวไม่น่ารัก ชิดดาวบอกพอจะรู้ว่าพฤติกรรมแบบนี้ เกิดจากอะไรได้บ้าง
“อะไรเหรอครับ”
“ช่างเถอะค่ะ ดาวกลับก่อนนะคะ”
ชิดดาวลงจากรถก็เจอภาพกาโม่ยืนกอดทอยอยู่ ทั้งคู่มองตรงมาที่ชิดดาวสีหน้านิ่งๆ รู้สึกได้ถึงความไม่ชอบ ไม่เป็นมิตร พอเต็งตามลงมาเท่านั้น ทอยก็รีบปั้นยิ้มแย้มให้ชิดดาว ชิดดาวยิ้มตอบตามมารยาท ก่อนเดินกลับไปทางบ้านตนเอง เต็งตะโกนเรียกให้รอก่อน เขาเดินไปส่ง ชิดดาวบอกให้เต็งอยู่กับกาโม่แล้วก็เดินเร็วขึ้น เต็งได้แต่ถอนใจยาวออกมา รู้สึกทุกอย่างไม่ง่ายอย่างที่คิด
ทอยฉวยโอกาสยุแยงกาโม่ว่าเต็งรักชิดดาวมากกว่า และถ้าลุงเต็งแต่งงานก็จะมีลูกของตัวเอง ลุงต้องรักลูกตัวเองมากกว่ากาโม่ กาโม่โกรธ อิจฉาแกมหวงลุง ประกาศลั่นว่าจะไม่ยอมให้ลุงแต่งงาน ลุงจะได้ไม่มีลูก พลางถามทอยว่าทำยังไงดี
“ไม่ต้องกลัวนะกาโม่ เราต้องช่วยกันแก้ปัญหานี้ให้ได้อย่างแรกเลยนะ กาโม่ต้องคอยขัดขวางอย่าให้เขาได้มีเวลาอยู่ใกล้ชิดกัน เข้าใจมั้ย”
“ครับอาทอย” กาโม่รับคำ สีหน้ากังวลๆ
ชิดดาวกลับถึงบ้านตัวเองก็ร้องไห้ออกมาด้วยความเสียใจ น้อยใจ ผิดหวังกับกาโม่ ปั๊มโทร.มาพอดี อดที่จะเป็นห่วงเธอไม่ได้ บอกถ้าอยู่นั่นไม่สบายใจก็กลับรีสอร์ตเถอะ ชิดดาวตัดบทขอตัววางสายทันที และระหว่างที่ชิดดาวออกมายืนรดน้ำต้นไม้ที่สวนหย่อมหน้าบ้าน ก็ต้องสะดุ้งตกใจเมื่อเห็นเต็งยืนมองอยู่เงียบๆ
“คุณดาวไม่โกรธผมกับกาโม่จริงๆ นะ”
ชิดดาวปิดน้ำแล้วเดินมาคุยกับเต็ง “ไม่โกรธหรอกค่ะ ดาวเข้าใจกาโม่”
“เข้าใจว่ายังไงครับ ผมอยากเข้าใจด้วย”
“กาโม่คงกลัวคุณรักคนอื่นมากกว่า”
“คนอื่นหมายถึงคุณ” เต็งสงสัยเล็กน้อย
“ก็ประมาณนั้นล่ะค่ะ”
“คือไม่ได้กวนนะครับ ผมอยากให้ชัวร์”
“ค่ะ การที่คุณพูดถึงดาวตลอดเวลาเป็นปีๆ ป้อนข้อมูลเรื่องดาวกรอกหูเขาทุกคืน กาโม่อาจจะเกิดปฏิกิริยา ต่อต้านเพราะคุณให้ความสำคัญกับดาวมากเกินไป” ชิดดาวอธิบาย “แถมวันนี้คุณยังปกป้องดาวจนออกนอกหน้า แล้วก็ตีเขาเพราะพูดจาไม่ดีกับดาวอีก”
เต็งรู้สึกผิดเหมือนกัน “ผมก็มือไวเกินไปหน่อย แต่กาโม่จะคิดอะไรได้ลึกซึ้งขนาดนี้เลยเหรอครับ”
“อย่าดูถูกความคิดเด็กนะคะ”
“จะมีใครมาพูดยุอะไรมั้ย” เต็งคิดๆ แล้วหาเหตุผลไปกว้างๆ
ชิดดาวชะงักไปเล็กน้อยแอบคิดถึงทอย แต่ไม่อยากปรักปรำใคร
ไม่จำเป็นต้องมีใครพูดยุ กาโม่ก็รู้สึกได้ค่ะว่าคุณให้ความสำคัญกับดาวเป็นพิเศษ กาโม่เขาหวงคุณ ไม่อยากให้คุณเห็นใครสำคัญมากกว่าเขา มันหลีกเลี่ยงไม่ได้หรอกค่ะที่กาโม่จะไม่ชอบดาว” ชิดดาวมีสีหน้าเสียใจ
เต็งจ๋อย แต่พยายามพูดให้กำลังใจ “คงต้องใช้เวลา”
“ค่ะ แต่ก็ไม่ใช่เรื่องง่ายที่เขาจะยอมรับผู้หญิงคนไหนเข้ามาในชีวิตอีก”
“กับทอยไม่เห็นมีปัญหาอะไร”
“เขาชินไงคะ เห็นมาแต่เล็ก ถ้าดาวไม่ไปก็คงไม่เป็นแบบนี้” ชิดดาวรู้สึกเสียดาย
“อย่าเพิ่งหมดกำลังใจสิครับ” เต็งปลอบ “ผมเชื่อว่าทุกอย่างต้องกลับมาเหมือนเดิมได้ คุณเลี้ยงเขามาแต่แรกเกิด ไม่ใช่แม่ก็เหมือนแม่ มันจะไม่มีความผูกพันอะไรเหลือบ้างเลยเหรอ ผมไม่เชื่อหรอก”
ชิดดาวรับฟังอย่างทำใจ พลางตัดบทให้แยกย้ายกันไปพักผ่อนเพราะดึกมากแล้ว เต็งปลอบไม่ให้คิดมาก ทุกอย่างจะต้องดีขึ้น แล้วก็ขอตัวกลับ ชิดดาวมองตามเต็งไปนิ่งๆ สีหน้าใช้ความคิด ถึงแม้จะพูดปลอบชิดดาวไม่ให้คิดมาก แต่เต็งกลับกังวลใจมากกว่า เพราะกลัวชิดดาวจะหนีไปอีก
ชายหนุ่มลังเลว่าจะกลับไปพูดกับเธออีกครั้งดีมั้ย แต่ก็เปลี่ยนใจ ชิดดาวยืนครุ่นคิดเรื่องเต็ง กาโม่และตัวเองอยู่ที่เดิม คิดไม่ตกเหมือนกันว่าควรทำยังไงดี ควรอยู่ต่อหรือกลับไปเริ่มต้นชีวิตใหม่ จู่ๆ เต็งเปลี่ยนใจหันหลังวิ่งกลับมาที่บ้านชิดดาว โผล่หน้าตะโกนบอกตรงรั้วว่าอย่าหนีเขาไปไหนอีก แล้วก็อึ้งๆ เก้อๆ เมื่อไม่เห็นชิดดาว อดคิดไม่ได้ว่าชิดดาวคงทิ้งตนไปอีกแน่นอน
ทอยโทร.รายงานโต้ตามที่อีกฝ่ายสั่งว่าชิดดาวกลับมาอยู่บ้านแล้ว แต่ไม่รู้ว่าจะกลับมาอยู่กี่วัน ไม่ทันคุยอะไรกันมาก ละอองมาเรียกโต้ไปให้สัมภาษณ์เพราะนักข่าวรออยู่ โดยโต้โกหกว่าคุยอยู่กับหนมอบเพื่อเตี๊ยมเรื่องตอบคำถาม ฝ่ายเวนิสนอนไม่หลับ คิดหนักเรื่องที่ถูกกดดันจากป๊าและม้า ลูกกวาดบอกป๊ากับม้าพูดถูกทุกอย่าง บางทีเราต้องพักฝันมาสร้างความมั่นคงก่อน ในเมื่อมันยังไปด้วยกันไม่ได้ ก็ต้องอดทนเอาไว้
“พร้อมเมื่อไหร่ค่อยกลับมาตามความฝันของเวนิสใหม่ก็ได้ กวาดไม่เคยคิดห้ามเวนิสอยู่แล้ว”
เวนิสนิ่งไปอย่างใช้ความคิด ก่อนจะพูดอย่างตัดสินใจได้
ผมจะหาจังหวะคุยกับเฮียก็แล้วกัน”
ลูกกวาดยิ้มดีใจ เวนิสกอดซบลูกกวาดอย่างหากำลังใจ ลูกกวาดหอมหอมลงกลางศีรษะเวนิสอย่างเข้าใจและพร้อมให้กำลังใจเสมอ ส่วนเต็งเข้ามาหากาโม่ในห้องนอน พยายามจะงอนง้อ กาโม่นอนหันหลังให้ด้วยความโกรธ เต็งอยากรู้ว่าโกรธเพราะอะไร
“เพราะผู้หญิงคนเมื่อเย็น”
“อาดาว..”
“กาโม่ไม่ชอบ”
“เพราะอะไร”
กาโม่ไม่ตอบ หน้าบึ้งตึง
“อาดาวไม่ได้ทำอะไรไม่ดีกับกาโม่เลยนะ อาดาวเขารักกาโม่ คิดถึงกาโม่มาก กาโม่ไปแสดงพฤติกรรมใส่อาเขาแบบนั้น รู้มั้ยว่าอาเขาเสียใจมาก”
“กาโม่ไม่อยากฟัง” กาโม่ยกมือขึ้นปิดหู
เต็งถอนใจบางๆ ก่อนขยับตัวขึ้นเตียงนอนกอดกาโม่เอาไว้ พยายามใช้ความรักและสัมผัสเข้าช่วย กาโม่งอนมาก จะขยับตัวหนีแต่เต็งไม่ยอมกอดหลานชายเอาไว้แน่น
“กาโม่ฟังลุงนะ ลุงรักกาโม่มากที่สุด ใครก็มาแทนที่กาโม่ไม่ได้”
“ลุงรักกาโม่มากกว่าอาดาวแน่นะครับ” กาโม่ถามให้มั่นใจ
“แน่สิครับ”
“แล้วลูกลุงกับอาดาวล่ะ”
เต็งได้ยินถึงกับหัวเราะออกมา “แก่แดดใหญ่แล้วกาโม่ คิดข้ามช็อตไปถึงไหนเนี่ย”
“ลุงยังไม่ตอบกาโม่เลย” กาโม่รบเร้า
“มันยังไกลเกินไป”
กาโม่ขยับตัวนั่ง จ้องหน้าเต็งสีหน้าจริงจัง
“ถ้าลุงมีลูกของตัวเอง ลุงจะรักใครมากกว่ากัน”
เต็งชะงักไปเล็กน้อย ก่อนปั้นยิ้ม ขยับตัวนั่งเผชิญหน้า มองหน้ากาโม่สายตารักและห่วงใย
“รักเท่ากันแต่รักคนละแบบ คนหนึ่งรักแบบลูก คนหนึ่งรักแบบหลานแต่เท่ากันเป๊ะ ไม่มีเอียงไปข้างไหนเลย” เต็งยกมือสองข้างมาทำท่าเหมือนตาชั่งประกอบคำพูด
“ลุงไม่รักลูกลุงมากกว่ากาโม่แน่นะครับ”
“แน่นอนครับ ลุงให้สัญญาว่าจะรักให้เท่ากันเลย สบายใจรึยังครับ จะได้นอน เดี๋ยวพรุ่งนี้ตื่นสาย ไปโรงเรียนไม่ทัน ลุงไม่รู้ด้วยนะ”
กาโม่ยอมขยับตัวลงนอนต่อ เต็งขยับตัวลงนอนกอดกาโม่ ยิ้มอย่างเอ็นดู
“ตัวแค่เนี้ยช่างคิด คิดมากเหมือนใครเนี่ย กู๊ดไนต์ครับ” เค็งหอมแก้มกาโม่ฟอดใหญ่
กาโม่ค่อยๆ หลับตาลงนอนเพราะความง่วง
//////////////////
คลิกอ่านย้อน
