หลังจากที่งามพิศซึมเศร้าและหมดอาลัยตายอยากในชีวิตเมื่อรู้ว่าตนเองป่วยเป็นมะเร็ง แต่ได้แรงใจและคำแนะนำต่างๆ จากชิดดาว ทำให้งามพิศกลับมาร่าเริงสดใสเหมือนเดิม ขณะที่เต็งเข้าไปที่บริษัทสปอนเซอร์เมื่อแป๊ดโทร.มาตาม แล้วเจอโต้ที่เยาะเยัยว่ารายการเขาหลุดผังจากช่อง เต็งได้แต่อึ้ง
ด้านชิดดาวแวะมารับกาโม่แทนเต็งก็ต้องตกใจเมื่อจู่ๆ กาโม่หายตัวไปหลังชวนเธอไปซื้อของเล่นที่ร้านค้า หญิงสาวรีบโทร.แจ้งเต็ง เต็งตัดสินใจไม่รอคุยกับเจ้าของบริษัทเพราะห่วงหลานชายมากกว่า รีบมาพบชิดดาวเพื่อช่วยกันตามหากาโม่ ปรากฏว่ากาโม่แอบโทร.หาทอยก่อนหน้านี้ บอกว่าชิดดาวมารับ
ทอยวางแผนให้กาโม่แอบหนีชิดดาวกลับมาก่อน แถมยังเป่าหูกาโม่อีกว่าเต็งไม่เดือดเนื้อร้อนใจอะไรหรอก อาจจะแวะกินข้าวเย็นกับชิดดาวเพราะไม่มีกาโม่เป็นก้างขวางคอ กาโม่พานน้อยใจสุดๆ เมื่อคิดว่าเต็งไม่รัก ส่วนทอยก็โทร.บอกเต็งว่ากาโม่กลับบ้านแล้ว ให้เขาแวะกินข้าวก่อนกลับได้เลย
เต็งสบายใจเลยพาชิดดาวไปกินข้าวเย็นด้วยกัน พร้อมกับเล่าเรื่องรายการให้ฟัง ชิดดาวมั่นใจว่าต้องเป็นฝีมือโต้แน่ๆ ด้วยรู้นิสัยเจ้าคิดเจ้าแค้นของเขาดี ต้องเอาคืนจนสมใจถึงจะเลิก แล้วชิดดาวก็รู้สึกผิดโทษว่าเพราะเธอกลับมาแท้ๆชีวิตเต็งถึงได้วุ่นขนาดนี้
เต็งเลือนมือไปจับกุมมือชิดดาวเอาไว้ “ถึงอะไรๆ มันจะดูยุ่งยากวุ่นวายไปหมด แต่ผมมีกำลังใจที่จะสู้มากกว่าตอนที่ไม่มีคุณดาวอยู่ด้วยนะครับ ผมเคยบอกคุณดาวครบร้อยครั้งรึยังว่าผมชอบคุณมาก”
“ใกล้เคียงแล้วค่ะ” ชิดดาวยิ้มขำๆ
เต็งขำๆ จับกุมมือชิดดาวไว้ไม่ยอมปล่อย ชิดดาวก็ไม่ดึงมือเลื่อนหนีไปไหน ต่างยอมรับกันและกันอย่างเปิดใจ เมื่อกลับมาถึงบ้าน เต็งจอดรถเรียบร้อยแล้วก็เปิดท้ายรถหยิบการ์ตูนขายหัวเราะออกมาให้ชิดดาว บอกสุขสันต์วันเกิดย้อนหลังสามปีซ้อน ชิดดาวยิ้มกว้างอย่างถูกใจ ทันใดทอยวิ่งออกมาด้วยสีหน้าร้อนอกร้อนใจ บอกกาโม่อาละวาดไม่ยอมฟังเธอ ไม่ยอมอาบน้ำ ไม่ยอมนอน เต็งแปลกใจว่าทำไม ทอยบอกน้อยใจเฮีย แต่แอบปรายตามองชิดดาวเล็กน้อย เต็งสงสัยว่าน้อยใจเรื่องอะไร
“ก็เรื่องที่เขาหลงทางหายไป แต่เฮียเหมือนไม่สนใจ แถมไม่กลับมากินข้าวด้วยอีก ทอยก็นึกไม่ถึงว่ากาโม่จะขี้น้อยใจ คิดมากเกินเด็กขนาดนี้” ทอยตีสีหน้ารู้สึกผิด
ชิดดาวไม่สบายใจบอกเต็งให้รีบเข้าบ้านไปง้อกาโม่ เต็ง เต็งพยักหน้ารับแล้วรีบเดินเข้าบ้านไป ทอยมองหน้าชิดดาวแล้วเอ่ยเป็นเชิงไล่
“หมดธุระของเธอแล้วมั้ง ตัวปัญหา”
ชิดดาวจ้องหน้าทอยแล้วเดินตามเต็งเข้าไปดูกาโม่ในบ้านเลย ทอยอึ้ง นึกไม่ถึงว่าพูดขนาดนี้ชิดดาวยังจะกล้าเข้าบ้านไปอีก ก่อนจะรีบเดินตามชิดดาวเข้าไป เต็งเดินเข้ามาในบ้านที่รกไปหมด กาโม่ในชุดนักเรียนเสื้อผ้าหลุดลุ่ย นั่งกอดอกหน้าบึ้งตึง พร้อมหาเรื่องอยู่ที่โซฟา เต็งถามว่าทำไมทำแบบนี้ กาโม่ต่อว่าเต็งที่โกหก เต็งสงสัยว่าโกหกอะไร
“ลุงไม่ได้รักกาโม่มากที่สุด”
“ลุงไม่รักกาโม่มากที่สุดแล้วจะรักใครล่ะครับ”
ชิดดาวเดินตามเข้ามาพอดี กาโม่ยกมือชี้ทันที
“ก็รักเขาน่ะสิ”
เต็งหันไปมอง ชิดดาวผงะไปเล็กน้อย
“เราคุยกันเข้าใจแล้วนี่ครับ”
“ลุงโกหก ถ้าลุงรักกาโม่ ลุงต้องกลับมากินข้าวกับกาโม่ ไม่ทิ้งกาโม่ไปกินกับเขาสองคนหรอก” กาโม่หน้าตาบึ้งตึง ไม่พอใจมาก
ชิดดาวมีสีหน้าลำบากใจ ทอยแอบฟังอยู่ที่ประตูทางเข้า ยังไม่ตามเข้ามา เต็งพยายามอธิบายว่าคุยกับชิดดาวเรื่องงานและดุกาโม่ที่เกเรไม่ยอมฟัง กาโม่เสียใจที่โดนดุ ตะโกนเสียงดังว่าเกลียดชิดดาว เต็งโกรธจัดที่กาโม่หยาบคาย สั่งให้ขอโทษชิดดาว
กาโม่ดื้อดึงไม่ยอมทำตาม เต็งยิ่งโมโหกว่าเดิมประกอบกับเครียดเรื่องงาน จึงพลั้งมือตีกาโม่ ทอยรีบวิ่งเข้ามาห้าม กาโม่ร้องไห้โฮออกมาด้วยความเสียใจที่โดนลุงตี เต็งระเบิดอารมณ์ออกมาจากความเครียดสะสมเรื่องงาน และย้ำสั่งให้กาโม่ขอโทษชิดดาวอีกครั้ง กาโม่ไม่ยอม
“ช่างเถอะค่ะ” ชิดดาวพยายามไกล่เกลี่ย
“ช่างไม่ได้หรอกครับ” เต็งจะเข้าไปจับตัวกาโม่
ทอยคอยกันไว้ เต็งผลักถอยออกไป คว้าแขนกาโม่ขึ้นมา
“กาโม่เป็นเด็ก ไปเรียกผู้ใหญ่ว่ามันได้ยังไง ลุงไม่เคยสั่งสอนให้กาโม่เป็นเด็กหยาบคาย ไร้ มารยาท ไม่รู้จักเด็กไม่รู้จักผู้ใหญ่แบบนี้…”
กาโม่ร้องไห้สะอึกสะอื้นด้วยความเสียใจมากที่โดนเต็งตี ดุว่าด้วยสีหน้าและน้ำเสียงโกรธจัดที่สุดตั้งแต่เป็นลุงหลานกันมา
“ลุงสั่งให้ขอโทษอาดาวเดี๋ยวนี้” เต็งกระชากแขนกาโม่แรงๆ
กาโม่จ้องเขม็งไปที่ชิดดาวด้วยสายตาโกรธเกลียด ชิดดาวเห็นสายตาเกลียดชังของกาโม่ น้ำตาคลอขึ้นมาด้วยความเสียใจ
“ไม่..” กาโม่สะบัดมือเต็งออก พูดเสียงดัง “กาโม่เกลียดลุง”
ทุกคนตกใจ เต็งผงะไปด้วยความเสียใจเหมือนกัน สวนใส่อย่างไม่ทันคิด
“เกลียดลุงก็ดี เกลียดกันก็ไม่ต้องอยู่ด้วยกัน พ่อเรากลับมาก็ไปอยู่กับเขาเลย เด็กดื้อยังงี้ลุงก็ไม่อยากเลี้ยงเหมือนกัน”
กาโม่ร้องไห้โฮ ผลักเต็งออกแล้ววิ่งหนีขึ้นบ้านไปปึงปัง ทอยต่อว่าเต็งแล้วรีบขึ้นบันไดเพื่อตามกาโม่ไป ชิดดาวเองก็ร้องไห้เสียใจออกมาและเดินเร็วออกจากบ้านไป เต็งรีบวิ่งตามออกไป ทอยที่กำลังจะขึ้นบันได หันมองดูด้วยสีหน้าไม่พอใจ ก่อนจะตัดสินใจเลือกที่จะทิ้งกาโม่แล้วตามทั้งคู่ออกไป เต็งวิ่งมาขวางหน้าชิดดาวไว้ก่อนที่เธอจะเปิดประตูรั้วออกไป ชิดดาวเช็ดน้ำตาและขอให้เขาปล่อยเธอกลับบ้าน
“ไม่ครับ ผมไม่ยอมให้คุณดาวทิ้งผมไปไหนอีกแล้ว”
“ดาวคือตัวปัญหา ทุกอย่างกำลังไปด้วยดี ถ้าดาวไม่กลับมา โต้ก็ไม่กลั่นแกล้งคุณเรื่องงานอีก กาโม่กับคุณก็ไม่ต้องทะเลาะกัน ดาวไม่น่ากลับมาเลย” ชิดดาวร้องไห้ออกมาอีก
ทอยเดินตามออกมาพร้อมพูดทันทีด้วยความหมั่นไส้
“คิดได้ก็ดี”
เต็งและชิดดาวหันมองทอย
“เฮียจะเสียสละเพื่อผู้หญิงคนนี้มากเกินไปหน่อยแล้ว เฮียจะยอมเสียงาน เสียหลาน เพื่อผู้หญิงคนเดียวเนี่ยนะ”
ชิดดาวเงียบกริบพูดไม่ออก
“ถ้าทอยรักใครทอยจะทำได้ทุกอย่าง”
ทอยหน้าเจื่อนไปทันที ส่วนชิดดาวอึ้ง มองหน้าเต็งแล้วรีบเลี่ยงตัดบทด้วยการบอกให้เต็งไปดูกาโม่ เดี๋ยวจะไปกันใหญ่ พลางขยับจะเดินออกไปจากบ้านแต่เต็งยังยืนขวางทางอยู่
“ขอทางด้วยค่ะ”
“โทษทีครับ” เต็งหลีกทางให้
ชิดดาวออกไปจากบ้าน ก่อนชะงักหันมาเมื่อได้ยินคำพูดเต็ง
“ผมทุ่มสุดตัว พุ่งชนปัญหามาขนาดนี้ ผมต้องการกำลังใจมากนะครับ” เต็งส่งสายตาอ้อนวอน คล้ายจะสื่อบอกว่าอย่าทิ้งตนไปไหนอีก
ชิดดาวสบตาเต็งนิ่งๆ ไม่ตอบอะไรเดินเลี่ยงออกไป เต็งมองตามตาละห้อย กลัวชิดดาวจะตัดสินใจทิ้งปัญหาทุกอย่างไปอีก เดินไปเกาะรั้วชะเง้อคอมองตามชิดดาวไปเงียบๆ ทอยซึ่งเหมือนส่วนเกิน น้ำตาเอ่อท่วมตาขึ้นมาด้วยความรู้สึกผิดหวังช้ำใจ
*************
โต้บีบนวดละอองอย่างเอาใจ เป็นการขอบคุณที่ช่วยทำให้เขามีรายการเป็นของตัวเอง เขี่ยไอ้เต็งหลุดวงโคจรไปได้ซะที ละอองเหล่มองโต้เล็กน้อย ลึกๆ ติดใจสงสัยการกระทำของโต้อยู่ แสร้งบ่นว่าหาเรื่องเหนื่อยทำไมไม่รู้ รับอีเว้นต์ รับละครเพิ่มรายได้ดีกว่า
โต้อ้างว่าทำหาประสบการณ์เอาไว้ มีรายการเป็นของตัวเองเท่จะตาย ละอองยิ้มรับแต่ก็ไม่ปักใจเชื่อเหตุผลที่โต้บอกมาทั้งหมด โทรศัพท์มือถือโต้ดังขึ้น โต้เหลือบตามองมือถือที่วางที่โต๊ะกลางโซฟาหน้านิ่งๆ แล้วตัดสินใจไม่รับ บีบนวดละอองต่อไป
“อ้าว ไม่รับล่ะ”
“เพื่อนน่ะครับ ไม่มีอะไรหรอก”
“รับเถอะ พี่จะไปหาอะไรกินหน่อย หิว..” ละอองลุกขึ้นแต่ก็แอบมองมือถือโต้อยากเนียนๆ
หน้าจอมือถือโชว์ชื่อคนโทร.เข้ามาคือชิดดาว ละอองปั้นหน้านิ่งแล้วเดินไปทางครัว โต้ฉวยมือถือมากดรับแล้วเดินไปคุยอีกมุม ละอองแอบจับตามองโต้อย่างติดใจสงสัย ชิดดาวต่อว่าโต้ที่คราวนี้เล่นแรงเกินไป โต้ถามอย่างหมั่นไส้ว่าห่วงมันมากเหรอ
“ห่วงหรือไม่มันไม่สำคัญเท่ากับดาวต้องกลายเป็นตัวต้นเหตุ ที่ทำให้คนอื่นเดือดร้อนกันไปหมดหรอกนะโต้”
“ลองคนเดือดร้อนไม่ใช่ไอ้เต็ง ดาวจะมาพาลโกรธโต้ขนาดนี้มั้ย” โต้แขวะด้วยสีหน้าหึงหวง
“ใครกันแน่ที่พาล” ชิดดาวไม่พอใจ
ละอองทำเป็นเตรียมของว่าง แต่แอบฟังการสนทนาอยู่ในที
“แล้วที่ดาวโทร.มาเนี่ยต้องการอะไร จะให้โต้คืนรายการให้มันเหรอ เรามาไกลเกินไปแล้ว ยังไงรายการมันก็ต้องถูกถอดอยู่ดี” โต้พูดด้วยสีหน้าสะใจมาก
“ดาวไม่คิดว่าโต้จะเป็นได้ถึงขนาดนี้ โต้คิดบ้างมั้ยเพราะความเจ้าคิดเจ้าแค้น อยากเอาชนะของโต้ จะมีคนเดือดร้อนขนาดไหน”
“ก็เรื่องของมันสิ อยากแย่งดาวไปจากโต้ทำไม”
ชิดดาวถามว่าทำแบบนี้แล้วได้อะไร ยังไงเธอก็ไม่กลับไปคบกับเขาเหมือนเดิมแน่นอน โต้โกรธจัด หาว่าชิดดาวได้กับเต็งแล้วถึงออกตัวปกป้องจนออกนอกหน้าขนาดนี้ ระวังจะถูกหลอกกินฟรี ละอองขยับมาแอบฟังการสนทนาอยู่เงียบๆ โดยที่โต้ไม่รู้ตัวเพราะกำลังโมโห
“คงไม่รู้ล่ะสิ ตอนดาวไม่อยู่น่ะ มันกับไอ้เด็กทอมลูกจ้างอยู่กินเป็นผัวเมียกันแล้ว” โต้เยาะหยัน
ชิดดาวอึ้งไปเลย เจ็บจนพูดไม่ออก เหมือนโดนแทงใจดำในเรื่องที่ตนกังวลอยู่ ส่วนโต้ใส่ไฟเต็มที่
“พอดาวกลับมา ไอ้เต็งมันก็ถีบไอ้ทอมทิ้งมาเอาเธอ เนี่ยเหรอผู้ชายที่ดาวรักนักหนา สุภาพบุรุษแสนดี ถุย..”
ชิดดาวกดตัดสายไปเลย ไม่อยากฟังแล้วไม่ว่าที่โต้พูดมาจะจริงหรือเท็จก็ตามที
“ฮัลโหลๆ แน่จริงวางสายทำไมล่ะ ทนฟังไม่ได้รึไง” โต้หงุดหงิดหัวเสียมาก จะปามือถือทิ้งแต่ยั้งเอาไว้ทัน
ละอองฟังนิดเดียวก็จับต้นชนปลายได้หมด เต็งพยายามงอนง้อกาโม่แต่ไม่สำเร็จ กาโม่ไม่ยอมเปิดประตูและไม่ฟังเหตุผลใดๆ แต่กลับยอมให้ทอยเข้าไปอยู่เป็นเพื่อน เต็งจำต้องถอยลงมานั่งหน้าเครียดอยู่ที่ด้านล่าง สักพักทอยก็เดินลงมา เต็งถามกาโม่หลับแล้วเหรอ ทอยพยักหน้ารับ เดินไปเก็บของใส่เป้พลางถามว่าจะตัดสินใจยังไงเรื่องคุณดาวกับกาโม่
“ก็ไม่ต้องตัดสินใจอะไร”
“เฮียจะปล่อยไปแบบนี้ไม่ได้นะ”
“เปล่าปล่อย เฮียทำเพื่อคนอื่นมามากพอแล้ว ถึงเวลาที่เฮียต้องทำเพื่อตัวเองบ้าง”
กาโม่แอบย่องลงมาแอบฟังที่บันได ทอยเห็นกาโม่แต่ทำเป็นไม่เห็น ชวนเต็งคุยต่อ
“หมายความว่ายังไงคะเฮีย”
“ก็หมายความอย่างที่พูด” เต็งถอนใจลุกขึ้นยืน พูดระบายความในใจด้วยสีหน้าเครียดๆ “ชีวิตเฮียวุ่นวายมา 5 ปีเต็มๆ กับเรื่องที่เฮียไม่ได้ก่อ แต่ต้องมาคอยเช็ดขี้ให้คนอื่น”
กาโม่มีสีหน้างงๆ กับคำพูดซับซ้อนต้องตีความหมาย ทอยเลยช่วยเคลียร์ให้กาโม่เข้าใจง่ายๆ
“เฮียจะบอกว่ากาโม่คือภาระ เฮียไม่อยากเลี้ยงแต่แรก”
“แน่นอน เลี้ยงเด็กทั้งคน ไม่ใช่เลี้ยงหมาเลี้ยงปลานะทอย เฮียจำเป็นต้องทำเพราะไม่มีทางเลือก”
กาโม่สีหน้านิ่ง เริ่มเข้าใจชัดเจนขึ้น ขณะที่ทอยยิ่งจงใจพูดตอกย้ำ
“ขนาดเฮียไม่อยากเลี้ยงกาโม่ เฮียยังเลี้ยงกาโม่ได้อย่างดี”
“ก็มันหลานในไส้จะให้ทำยังไงล่ะ เฮียทุ่มเทให้กาโม่มาตลอด เห็นแก่ความสุขของกาโม่มาก่อนตัวเอง ตอนนี้ก็ถึงเวลาที่กาโม่จะต้องเห็นกับความสุขของลุงเขาบ้าง ไม่ใช่จะเอาให้ได้อย่างใจตัวเองไปซะทุกเรื่อง”
“เฮียตัดสินใจเลือกคุณดาว”
“ใช่ แล้วเฮียก็จะขอคุณดาวแต่งงานให้เร็วที่สุด ก่อนที่มันจะสายเกินไปอีก”
ได้ยินแบบนั้นกาโม่นิ่งงันไป ทอยช็อคไม่แพ้กัน พยายามสะกดอารมณ์เอาไว้ พูดยุยงต่อ
“ถ้ากาโม่ไม่ยอมล่ะคะเฮีย”
“กาโม่มีสิทธิ์อะไรจะไม่ยอม กาโม่เป็นหลานต้องเชื่อฟังลุง”
“เฮียพูดเหมือนไม่รักกาโม่เลย”
“แล้วที่กาโม่ทำตัวล่ะ ก็เหมือนกับไม่รักลุงเหมือนกัน” เต็งย้อน
ทอยเสียงแข็งเหมือนไม่พอใจ เถียงแทนกาโม่เพื่อให้ได้คำตอบที่ตนต้องการให้เต็งพูดจากปากให้กาโม่ได้ยิน
“ถ้าหัวเด็ดตีนขาดยังไงกาโม่ก็ไม่ยอมให้เฮียเต็งงานกับคุณดาวล่ะ”
“ก็ต้องส่งกลับไปอยู่กับพ่อเขา” เต็งพูดด้วยอารมณ์ตัดใจ สีหน้าลำบากใจมากถ้าต้องทำยังงั้นจริงๆ
ทอยนิ่งไป แต่สีหน้าแววตาพอใจกับคำตอบนี้ กาโม่เสียใจมาก เพราะได้ยินแต่เสียงไม่ได้เห็นสีหน้าแววตาและอารมณ์ของเต็ง เดินร้องไห้เกาะบันไดเดินขึ้นชั้นบนไปเงียบๆ พยายามกลั้นเสียงสะอื้นไม่ให้ดังออกมาให้เต็งได้ยิน
//////////////////
คลิกย้อนอ่าน
