‘ธุรกิจสัตว์เลี้ยง’ เชื่อมคนหลายวัยเข้าไว้ด้วยกัน ทั้งคนรุ่นใหม่และเบบี้บูมเมอร์ เลี้ยงไว้ช่วยคลายเหงาและเสริมสุขภาพทางใจ
ทุกธุรกิจ อยากมี “ลูกค้าเก่า”
เพราะบ่งบอกถึงการมี “ลูกค้าเดิม” ที่เคยใช้บริการ แล้วยังกลับมาใช้บริการอยู่อีก
แล้วถ้า “ลูกค้าเก่า” เป็น “ลูกค้าแก่” ด้วยล่ะ ยังต้องการลูกค้ากลุ่มนี้อยู่ไหม
ปฏิเสธไม่ได้ว่า การเข้าสู่สังคมผู้สูงอายุของประเทศไทย ส่งผลกระทบในหลายมิติ ทั้งสังคม ทั้งแรงงาน และหนีไม่พ้นคือ การตลาด
ตอนนี้แทบจะขีดเส้นแบ่งได้เลยว่า ฐานลูกค้าที่คนทำธุรกิจต้องเลือกให้เป็นลูกค้ากลุ่มหลัก เหมือนว่าจะมี 2 ฝั่งใหญ่คือ คนเก่า (แก่) และคนรุ่นใหม่
หากธุรกิจของเราเลือกคนรุ่นเก่า ที่กำลังอยู่ในสถานะคนรุ่นแก่ เพราะอายุอานามก็เลยวัยกลางคนไปหมดแล้ว การดำเนินธุรกิจอาจยังพอใช้วิธีการเดิมๆ ได้อยู่
แต่ถ้าตัดสินใจเลือกคนรุ่นใหม่ เทคโนโลยีได้เข้ามาเร่งเร้าให้เกิดการเปลี่ยนแปลงอย่างมโหฬาร ส่งผลต่อพฤติกรรมของคนรุ่นใหม่ อาศัยการนำพาลากจูงโดยเทคโนโลยีให้เกิดกระบวนการตัดสินใจที่เปลี่ยนไป หรือกระบวนการต่างๆ ที่ข้องเกี่ยวในการซื้อขาย
นั่นแปลว่า การทำการตลาดกับลูกค้าคนรุ่นใหม่ ต้องเข้าใจเทคโนโลยี แต่หากยังต้องการจับกลุ่มคนรุ่นเก่า (แก่) ต้องเข้าใจจิตใจ ความรู้สึกนึกคิด
ถ้าถามว่าธุรกิจอะไร เหมาะกับคนุร่นเก่า ธุรกิจแนว Wellness ทั้งหลาย ก็มักจะพรั่งพรูมาในสมอง แต่มีอยู่ธุรกิจหนึ่งที่ไม่น่าเชื่อว่า จะกลายเป็นจุดเชื่อมต่อคนหลายวัยเข้าไว้ด้วยกันได้ และถือว่าดีงามกับคนรุ่นเก่าด้วย เพราะถึงไม่ได้ช่วยเรื่อง Wellness ทางกาย แต่เป็น Wellness ทางใจยิ่งนัก
“ธุรกิจสัตว์เลี้ยง”
หลายคนคงร้องอ๋อ…ไม่ได้มีอะไรแปลกใหม่เลยนี่ เขาก็เลี้ยงกันมานานมากแล้ว ใครๆ ก็รู้
ครับ…คงเป็นเช่นนั้น แต่สำหรับคนที่ไม่ใช่สายรักสัตว์แบบผม ก็รู้สึกตื่นตาตื่นใจพอสมควร
ในปีที่ผ่านมา ผมสังเกตเห็น “ร้านอาหารสัตว์เลี้ยง” เปิดกันครึกครื้น นั่นแปลว่า “ประชากรสัตว์เลี้ยง” ต้องมีเพิ่มขึ้นอย่างก้าวกระโดดด้วย
เรื่องนี้คงเป็นจริงเช่นนั้น เพราะปัจจุบันเราจะเห็นคนทั้งรุ่นใหม่ และรุ่นเก่า รวมไปถึงรุ่นเด็ก ที่นิยมเลี้ยงสัตว์มากขึ้น ซึ่งคำว่านิยมเลี้ยงมากขึ้นในที่นี้ ไม่ได้หมายความเดียวกันกับวิธีเลี้ยงที่คนเจนเบบี้บูมเมอร์ หรือเจน X คุ้นชินในสมัยเยาว์วัย นั่นคือ การเลี้ยงสัตว์แบบบุฟเฟต์ เลี้ยงแบบปล่อยๆ ใช้ชีวิตกันไป มีข้าวมีน้ำ (แบบตามมีตามเกิด) วางไว้ให้กิน
การเลี้ยงสัตว์ในปัจจุบัน ก้าวไปสู่ระดับที่ถูกพัฒนาเป็นการ “เลี้ยงสัตว์แทนลูก” หรือพูดสั้นๆ ว่า “เลี้ยงสัตว์เป็นลูก”
ข้อมูลของ ม.มหิดล ได้ทำวิจัยไว้เมื่อต้นปี 2566 พบว่า คนไทยมากกว่า 49% เลี้ยงสัตว์เป็นลูก (Pet Parent) และยังยอมจ่ายค่าดูแลบรรดาเจ้าสี่ขาทั้งหลายเหล่านี้สูงถึง 14,200 บาท ต่อตัวต่อปี
นอกจากนั้น ยังพบว่า 34% เลี้ยงเพื่อสถานะทางสังคม โอ้…ผมเพิ่งรู้นะเนี่ย ว่านอกเหนือจากการโชว์เหนือกันเรื่องทรัพย์สมบัติแล้ว สัตว์เลี้ยงยังเอามาโชว์เหนือกันได้ด้วย ขณะที่อีก 18% เลี้ยงไว้เพื่อช่วยเหลือบำบัดรักษา อันนี้เป็นกลุ่มลูกค้าเก่า (แก่) เป็นหลัก
กรมพัฒนาธุรกิจการค้า กระทรวงพาณิชย์ คาดการณ์ว่า มูลค่าของตลาดสัตว์เลี้ยงในไทยจะเติบโตปีละ 8.4% แต่ปรากฏว่าข้อมูลของ ttb analytics บอกว่า มูลค่าตลาดสัตว์เลี้ยงไทยตั้งแต่ 2562-2567 โตเฉลี่ยปีละ 17.5% และมูลค่าตลาดในปี 2567 จะสูงถึง 74,800 ล้านบาท นี่เพิ่งต้นปี 2568 ยังไม่มีข้อสรุปว่าเป็นตามนั้นจริงไหม แต่ผมเชื่อว่า ไม่ใช่ก็คงใกล้เคียงแหละ ดีไม่ดี อาจเติบโตทะลุพยากรณ์ก็เป็นได้
ถ้าดูมูลค่าตลาดโดยรวมย้อนหลัง พบว่า แบ่งเป็นอาหารสัตว์เลี้ยง 44,600 ล้านบาท อุปกรณ์สัตว์เลี้ยง 22,900 ล้านบาท บริการรักษาสัตว์เลี้ยง 6,640 ล้านบาท บริการดูแลสัตว์เลี้ยง 660 ล้านบาท
พอไปดูผลประกอบการบริษัทผลิตอาหารสัตว์เลี้ยงในประเทศไทย ดูแค่บริษัทเจ้าใหญ่ กำไรต่อปี 400-500 ล้านบาท โดยเฉลี่ย เจ้าดังจากต่างประเทศที่เข้ามาเปิดฟาดไปซะ 1,000 กว่าล้านบาท นี่พูดถึงกำไรสุทธินะ ไม่ได้พูดถึงยอดขาย
ที่หยิบเอาเรื่องนี้มาเล่าสู่กันฟัง เพราะส่วนหนึ่งผมตื่นเต้นเมื่อเห็นตัวเลขมูลค่าตลาด และอัตราการเติบโตในฐานะคนที่ไม่ได้เลี้ยงสัตว์ จึงตื่นเต้นกับตัวเลขทางธุรกิจ
ซึ่งแน่นอนว่า หากใครสนใจจับกลุ่มลูกค้าสัตว์เลี้ยง ก็จะได้ครอบคลุมทั้งกลุ่มคนรุ่นใหม่ คนรุ่นเก่า คนรุ่นแก่ ตลาดนี้ยังมีวงจรเกี่ยวข้องไปอีกหลายอย่าง ทั้งขายสัตว์เลี้ยง อาหารสัตว์เลี้ยง อุปกรณ์ ของเล่น เสื้อผ้าของตกแต่ง การรักษาพยาบาล การรับดูแล ลามไปถึงที่พัก คาเฟ่ ร้านอาหาร ที่มาแนว Pet Friendly
กระแส Pet Parent หรือ การเลี้ยงสัตว์เป็นลูก มาแรงครับ เราไม่ได้เลี้ยงหมาแมวไว้เฝ้าบ้านอีกแล้ว แต่เราเลือกที่จะเฝ้าบ้านแทนหมาแมว แล้วดูแลให้หมาแมวอยู่แบบสบายอกสบายใจ พ่อแม่ยอมจ่ายซื้อสินค้าฟุ่มเฟือย สินค้าสวยงามให้ลูกได้อย่างไร สัตว์เลี้ยงกำลังได้รับสิ่งนั้น ตลาดนี้ จึงเป็นตลาดที่สนองตอบเชิงอารมณ์ ซึ่งลูกค้าจะยอมจ่ายแพง แบบไม่คิดมาก
สังคมผู้สูงวัยไม่เหมือนความสูงวัยแต่ดั้งเดิม ที่มีลูกมีหลานมีเหลนยั้วเยี้ยเต็มบ้าน คนแก่ไม่มีเหงา มีแต่รำคาญ แต่ปัจจุบันตรงข้ามอย่างสิ้นเชิง เพราะเป็นสังคมวัยชราที่เดียวดาย จึงเป็นเหตุให้ธุรกิจสัตว์เลี้ยงเติบโต เพราะ “ความเดียวดาย” เริ่มก่อตัวตั้งแต่วัยทำงาน ตลาดสัตว์เลี้ยงจึงเข้ามาเติมเต็ม ตั้งแต่วัยทำงานยันวัยชรา
จากเรื่องสินค้าสัตว์เลี้ยง และวงจรที่เกี่ยวข้อง ทำให้คิดต่อได้ว่า หากเราเลือกจะคบกับลูกค้าเป้าหมายวัยชรา ลูกค้าสูงวัย สินค้าที่ช่วย “จรรโลงใจ” เป็นสิ่งที่น่าสนใจ
และในความเป็นสังคมวัยชราที่เดียวดาย ธุรกิจที่สร้างความจรรโลงใจทุกประเภท ธุรกิจที่ช่วยเหลือให้เกิด Wellness ทางใจ เป็นสิ่งที่ควรมองหา เพื่อนำมาตอบสนองคนสูงวัย
หากเราสร้างสินค้าแนวนี้ได้ รับรองว่าจะมีขาประจำเป็นลูกค้าเก่า (แก่) อย่างแน่นอน…
จากแอร์โฮสเตสสาวที่ลาออกมาเปิดร้านกาแฟเล็กๆ ด้วยเงินสนับสนุนจากทางบ้าน หวังเริ่มต้นชีวิตใหม่ในฐานะเจ้าของธุรกิจ แต่ไม่นานร้านก็ต้องปิดตัว เพราะไม่ทำกำไร เธอไม่ยอมแพ้ ลองทำเบเกอรี่ฝากขาย แต่ก็ล้มเหลวอีกครั้งในเวลาเพียง 1 เดือน จนวันหนึ่ง การเดินทางไปเที่ยวฮ่องกงทำให้เธอได้ลองชิม ‘พายหมูแดง’ นำมาสู่การคิดค้นสูตรพายที่ถูกปากคนไทย นี่คือเรื่องราวของ คุณอร–กนกกัญจน์ มธุรพร เจ้าของ April’s Bakery ที่สร้างยอดขายทะลุ 630 ล้านบาท! คุณอร มีพื้นเพเป็นชาวนครสวรรค์ จบปริญญาตรีจากมหาวิทยาลัยอัสสัมชัญ ด้านบริหารธุรกิจ และเคยทำงานเป็นพนักงานต้อนรับของสายการบินต่างชาติอยู่ 2 ปีเศษ ก่อนตัดสินใจลาออกมาทำธุรกิจส่วนตัว โดยขอทุนทางบ้านมาเปิดร้านกาแฟเล็กๆ ในคอมมูนิตี้แห่งหนึ่งในกรุงเทพฯ แต่เปิดได้ไม่ถึงปีก็ต้องปิดตัว เพราะไม่ทำกำไร จากนั้นได้หันไปทำเบเกอรี่สไตล์อิตาเลียนฝากขายตามห้างสรรพสินค้า แต่ก็ ‘เจ๊ง’ ในเวลาเดือนเศษ เพราะไม่เคยศึกษาตลาด หรือพฤติกรรมของลูกค้ามาก่อน แต่คุณอรยังเหลือไว้ 1 สาขา พร้อมกับเปลี่ยนมาขายเค้ก คุกกี้ และมัฟฟินแทน แต่ยอดขายก็ยังไม่กระเตื้อง ขณะเดียวกันก็ยังคิดไม่ออก ว่าจะทำอะไรมาขา
กูรูด้านอาหาร อย่าง อาจารย์ยศพิชา คชาชีวะ เจ้าของคอลัมน์ “ตู้จดหมายพลศรี” มีเรื่องราวน่าสนใจสำหรับ “วงการยำ” มาให้เรียนรู้กัน ดังนี้ … “หนูทำยำไม่เคยอร่อยสักที เดี๋ยวเปรี้ยวไป เดี๋ยวหวานไป อาจารย์มีสูตรไหมคะ ขอหนูหน่อย” คำถามทำนองนี้ผมเจอมาหลายคน หลายครั้ง ทุกครั้งผมเลยให้คาถาสูตรสำเร็จไปท่องให้ขึ้นใจว่า “1-1-ครึ่ง” 1 คือ น้ำปลา 1 ส่วน อีก 1 คือ น้ำมะนาว 1 ส่วน และครึ่ง คือ น้ำตาล ถ้าผสมน้ำยำเริ่มต้นจากสูตรนี้ การปรับเพิ่มเติมอะไรอีกนิดหน่อย ทำให้ลงตัวง่ายขึ้น ยกตัวอย่างเช่น ตวงน้ำปลา 2 ช้อนโต๊ะ ก็ตวงน้ำมะนาว 2 ช้อนโต๊ะ ส่วนน้ำตาลทรายเหลือ 1 ช้อนโต๊ะ หรือยกตัวอย่างเป็นถ้วย น้ำปลา 1 ถ้วย น้ำมะนาว 1 ถ้วย น้ำตาลครึ่งถ้วย ใช้เป็นชั่งน้ำหนักก็ได้ครับ เช่น น้ำปลา 50 กรัม น้ำมะนาว 50 กรัม น้ำตาลทราย 25 กรัม อาจจะต้องมีการยับยั้งชั่งใจกันเล็กน้อย เช่น ลดน้ำปลาลงนิดหน่อยก่อน เพราะน้ำปลาบางยี่ห้อโคตรเค็ม บางหน้ามะนาวเปรี้ยวมากก็ใส่น้อยลงนิดหนึ่งก่อน แต่ถ้าผสมแล้วเปรี้ยวไปหน่อย เค็มไปนิด ก็เติมส่วนผสมให้พอดีได้ตามใจ น้ำยำ แบบนี้ภาษาการครัวเรียกน้ำยำขาว เป็นยำพื้นฐานของยำไทยๆ เอาไปทำยำหมูยอ ยำวุ้น
ฟังไว้! ถ้าอยาก “ผัดผักบุ้ง” ให้สีเขียวสด ไม่เหี่ยว น่ารับประทาน เป็นปัญหาสำหรับคุณแม่บ้าน หรือพ่อครัวหลายคน ที่อยากจะผัดผัก โดยเฉพาะผัดผักบุ้ง ให้ออกมาเขียวสดน่ารับประทาน แต่ก็ยากซะเหลือเกิน เพราะเมื่อผักโดนความร้อนสีและรูปร่างก็เปลี่ยนไป เช่นเคยกับ เพจ เคมีฟิสิกส์ของสิ่งทอ อาหาร และของรอบตัว ได้มาบอกเคล็ดลับการทำผัดผักบุ้ง ให้กับพ่อครัว แม่ครัวทั้งหลาย ไว้ปรับใช้ในครัวเรือน ว่าทำอย่างไร ผักบุ้งจะไม่เหี่ยว แถมยังเขียวสดน่ารับประทานอีกด้วย โพสต์ดังกล่าวระบุว่า “การแช่ผักบุ้งน้ำในสารละลายเบกกิ้งโซดาก่อนผัด สามารถทำให้ผัดผักบุ้งที่ได้เขียวสวย และไม่เหี่ยวเหนียวได้ด้วย หลายๆ คนคงเคยได้ยินว่าสารละลายเบกกิ้งโซดา เพียงแค่ 1% นั้นสามารถใช้ล้างผักได้ดี นอกจากนั้นก็ยังใช้สำหรับแช่ผักที่ผัดยากอย่างผักบุ้งน้ำ ก่อนผัดด้วย เนื่องจากก้านของเขาแข็งเหนียวสุกยาก ในขณะที่ใบนั้นมีความอ่อนนุ่มสุกง่าย จึงทำให้เป็นผักที่ผัดยากเหลือเกิน เพราะถ้าผัดใช้เวลาสั้นเกินไป ก็จะทำให้ก้านมีกลิ่นเหม็นเขียวและพานจะดำหมองคล้ำง่าย เพราะสุกไม่เต็มที่ ในขณะที่พอผัดนานไปก้านจะเหี่ยวฟีบเหนียว และใบจะเหี่ยวเหนียวไปโดยปริยาย จน
“ชมพู่-อารยา เอ ฮาร์เก็ต” เจ้าของวลี “แม่ก็คือแม่” ที่ถูกพูดถึงอย่างต่อเนื่องจนถึงปัจจุบัน ความสามารถรอบด้านทั้งการแสดง พิธีกร เดินแบบ จนได้รับฉายาเจ้าแม่พรมแดงแห่งเมืองคานส์ เรียกได้ว่า โดดเด่นจนกลายเป็นขวัญใจสื่อมวลชนทั้งในและต่างประเทศ เรื่องราวชีวิตและประสบการณ์การทำงานที่ยาวนานเป็นเรื่องที่น่าจดจำ วันนี้ ชมพู่ ให้โอกาสพูดคุยย้อนวัยเยาว์ถึงจุดเริ่มต้นก่อนจะเป็นแม่ชมที่ทุกคนรู้จัก ดาราสาวคนดัง เล่าให้ฟัง เข้าสู่วงการบันเทิงในช่วงวัยมัธยมปลาย เริ่มจากการถ่ายโฆษณาเล็กๆ ก่อนได้รับโอกาสเป็นนักแสดงแบบเต็มตัว เซ็นสัญญากับค่ายดาราวิดีโอ ช่อง 7 เป็นช่วงหัวเลี้ยวหัวต่อที่จะเข้าศึกษาในมหาวิทยาลัย ในตอนนั้นมี คุณกบ สุวนันท์ เป็นไอดอลสาวสวยที่เธอชอบและติดตาม ทำให้ตัดสินใจเลือกศึกษาต่อที่เดียวกันในมหาวิทยาลัยรังสิต วิทยาลัยศิลปศาสตร์ เอกภาษาอังกฤษ ซึ่งนับว่าเป็นรุ่นแรกอีกด้วย “ช่วงเข้ามหาวิทยาลัย เป็นช่วงที่กำลังเริ่มต้นในอาชีพการเป็นนักแสดง โฟกัสในตอนนั้นอาจจะไม่ได้ใช้ชีวิตนักศึกษาได้เต็มที่มากนัก เพราะต้องทำงานด้วยเรียนไปด้วย จึงเป็นเพียงช่วงระยะเวลาสั้นๆ เวลาเข้าเรียน เวลาอ่านหนังสือน้อยกว่า
