โต๊ดกับพายกราบขอขมาพ่อกับแม่ที่พวกตนทำผิด แล้ววันต่อมาพายก็พาโต๊ด พ่อ แม่และกาโม่มาที่บ้าน พ่อกับแม่พายให้การต้อนรับแบบไม่เต็มใจเพราะไม่ชอบโต๊ดอยู่แล้ว แถมยังยื่นคำขาดกับพายให้เลือกระหว่างพวกตนกับพวกโต๊ด พายเสียใจที่พ่อแม่ไม่ยอมรับลูกกับสามี ตัดสินใจเลือกโต๊ดกับกาโม่
ละอองแก้เผ็ดโต้ด้วยการพาโจโฉเด็กใหม่มาเป็นพิธีกรร่วมในรายการใหม่ โต้หัวเสียสุดๆ เพราะโจโฉเด็กกว่าและหล่อกว่า ส่วนเต็งกับชิดดาวไปหาปั๊มที่ร้านขนมถึงกับอึ้งเมื่อจู่ๆ ปั๊มปิดกิจการ จากนั้นทั้งคู่มาฮันนีมูนกันที่เกาะซึ่งเต็งเคยมาถ่ายรายการ เต็งมีอาการซึมๆ ไม่ค่อยสนุกเพราะคิดถึงกาโม่ ชิดดาวแนะให้โทร.หา
เต็งตัดสินใจไม่โทร.เพราะอยากให้กาโม่ได้ใช้เวลาอยู่กับพ่อแม่มากๆ ถ้ากาโม่สร้างปัญหาอะไร โต๊ดคงโทร.มาแล้ว และเด็กลืมง่ายกว่าผู้ใหญ่ ป่านนี้อาจจะสนุกสนานแฮปปี้กับพ่อแม่แล้วก็ได้ ขณะเดียวกันพายกับโต๊ดคุยกับพ่อแม่เรื่องที่จะพากาโม่ไปอยู่อเมริกาด้วยกัน เนื่องจากงานของทั้งคู่อยู่ที่โน่นและไม่รู้ว่าจะกลับเมื่อไหร่
แม่ใจหายที่กาโม่ต้องจากไปไกลแต่ก็ต้องยอมรับ พลางถามโต๊ดว่าจะกลับอเมริกาเมื่อไหร่ โต๊ดบอกก่อนเต็งกลับจากฮันนีมูน กาโม่ที่แอบฟังอยู่ถึงกับตกใจ พ่ออยากให้รอเต็งกลับมาก่อน พายเองก็เห็นด้วยว่าอยากให้ลุงกับหลานได้ร่ำลากัน โต๊ดบอกจะทำให้เรื่องยากขึ้นกว่าเดิม หลายวันมานี่กาโม่ใกล้ชิดพวกเรามากขึ้น ไม่พูดถึงเต็งเลย
“นั่นก็ไม่ได้หมายความว่ากาโม่จะลืมเจ้าเต็งมันนะ” พ่อแย้งขึ้นมา
“แต่ก็ไม่ใช่คิดถึงจนทนไม่ได้ แม่เห็นด้วยกับโต๊ด เด็กก็คือเด็ก สนุกก็ลืม เราต้องฉวยโอกาสตอนที่เขาเห่อพ่อเห่อแม่นี่แหละให้เป็นประโยชน์”
“ผมว่าถ้าต้องจากกัน ตอนเจอหน้ากัน มันทำใจยากกว่านะครับ แล้วผมก็กลัวว่าพี่เต็งจะเปลี่ยนใจไม่ยอมคืนกาโม่ให้ด้วย” โต๊ดกังวล
“พี่เขาไม่ทำยังงั้นหรอก”
“ว่าได้เหรอพ่อ พี่เต็งธรรมดาซะที่ไหน พี่แกแก้ปัญหาชนิดที่เราคิดไม่ถึงได้เสมอ ผมล่ะกลัวใจพี่แกจริงๆ”
พายเถียงไม่ออก ด้วยเจอนิสัยการแก้ปัญหาของเต็งกับตัวมาแล้ว
“ถ้าผมกับพายไม่ได้กาโม่กลับไปด้วยกันคราวนี้ ความหวังที่ผมกับพายจะได้ครอบครัว 3 คนพ่อแม่ลูกกลับคืนมา คงจบ” โต๊ดถอนใจ
“ก็จริง ความผูกพันมันไม่ได้สร้างได้แค่วันสองวัน เด็กยิ่งโต ยิ่งรู้อะไรเป็นอะไรมากขึ้น จะบังคับใจกันไม่ได้ง่ายๆ แล้วนะ แม่ว่านี่ล่ะโอกาสสุดท้าย” แม่เห็นด้วยกับโต๊ด
“อาจจะดูใจร้ายที่หักดิบ แต่ถ้าคิดไกลๆ ทำแบบนี้ดีกับกาโม่ที่สุด”
พายไม่สบายใจ ไม่ค่อยเห็นด้วยนัก “นี่เรากำลังคิดเองเออเองกันอยู่นะคะ พายว่าเราน่าจะลองถามความสมัครใจกาโม่ดูก่อน”
จู่ๆ กาโม่เดินเข้ามา ทุกคนต่างพากันตกใจ กาโม่บอกด้วยสีหน้านิ่งๆ ว่าจะไปอยู่กับพ่อแม่ โต๊ดกับพายดีใจจนน้ำตาคลอ กาโม่มีเงื่อนไขว่าขอแสดงงานโรงเรียนก่อน ด้านเต็งกับชิดดาวกลับจากฮันนีมูนก็แวะไปหาชิดจันทร์กับเก่งที่รีสอร์ต ระหว่างนั้นทั้งคู่ได้ดูข่าวที่ตำรวจจับตัวฆาตกรโหดปล้นฆ่าเจ้าทรัพย์ ซึ่งก็คือคุณชาย
ชิดดาวตกใจมากและนึกเป็นห่วงกาโม่ขึ้นมา ชิดจันทร์เลยให้ทั้งคู่รีบกลับกรุงเทพฯ จังหวะนั้นเก่งกลับมาพร้อมกับชุดการแสดงของชิดตะวันที่เพิ่งหาซื้อได้ ทันใดเต็งตกใจหน้าซีด ละล่ำละลักถามวันนี้วันที่เท่าไหร่ ชิดดาวสงสัยว่ามีอะไร เต็งรีบโทร.หาไปที่บ้านแต่ไม่มีคนรับสาย โต๊ดเองก็ไม่รับโทรศัพท์ เพราะทุกคนกำลังรีบร้อนพากาโม่ไปโรงเรียนเพราะกลัวจะไม่ทันการแสดง
พอมาถึงโรงเรียน โต๊ดกับพายจูงมือกาโม่คนละข้างเดินคุยกันด้วยสีหน้ายิ้มแย้ม แม่เห็นแล้วถึงกับปลื้มใจ ขอมือถือโต๊ดมาเพื่อถ่ายภาพประทับใจ โต๊ดล้วงกระเป๋าแต่ไม่เจอมือถือ ก่อนนึกได้ว่าลืมไว้ที่บ้าน พายเลยหยิบไอแพดตนเองส่งให้พ่อเป็นคนถ่ายรูปให้ แม่แอบน้ำตารื้นๆ ขึ้นมา รู้สึกดีใจไปกับทั้งสามคนด้วยที่จะได้เริ่มต้นครอบครัวที่สมบูรณ์กันซะที
ครูพากาโม่เข้ามารวมกับเพื่อนๆที่ด้านหลังเวที กาโม่กวาดตามองหาคุณหลวงไม่เห็นก็หน้าจ๋อยไป แล้วหันมาถามครูว่าคุณหลวงมาหรือเปล่า ครูบอกไม่มา ตั้งแต่วันที่เป็นข่าว คุณหลวงก็ไม่มาเรียนเลย กาโม่หน้าจ๋อยกว่าเดิม เดินคอตกจะไปหาที่นั่ง ทันใดนั้นคุณหลวงเรียกกาโม่ดังมาจากด้านหลัง กาโม่หันกลับอย่างเร็ว เด็กทั้งสองวิ่งถลาเข้ากอดกันอย่างดีใจ
ระหว่างเดินทางเข้ากรุงเทพฯ เต็งให้ชิดดาวโทร.ชวนเวนิสไปงานโรงเรียนของกาโม่ด้วยกัน เวนิสไม่ว่างเพราะป๊าจะพาไปแนะนำให้รู้จักใครต่อใครในแวดวงการทำทัวร์ เต้งได้แต่เสียดายเพราะอยากให้คนที่เคยใกล้ชิดกาโม่มาแต่เล็กไปให้กำลังใจ
ชิดดาวนึกถึงลูกกวาดขึ้นมาเลยโทร.ไปชวน ลูกกวาดปลีกตัวไปไม่ได้เพราะพี่เลี้ยงคนหนึ่งที่เนิร์สเซอรี่ลา และพอวางสายลูกกวาดก็ตกใจเมื่อหันมาเจอทอยยืนอยู่ ทอยพอจะเดาได้ว่าลูกกวาดคุยกับชิดดาว ลูกกวาดบอกวันนี้กาโม่ขึ้นโชว์งานโรงเรียน
“แต่พวกเราไม่มีใครไปดูเลย”
“อ้าว เฮียล่ะ” ทอยถามอย่างหมั่นไส้
“ก็ไปฮันนีมูนน่ะสิ ไปร่วม 10 วัน สงสัยดาวมันจะท้องแซงหน้าฉันแน่ๆ คงสวีทกันเพลิน เพิ่งจะกลับวันเนี้ย ท่าทางจะมางานโรงเรียนไม่ทันหรอก”
“สมน้ำหน้า..”
“พอเลยนะแก เขาแต่งงานไปแล้ว จบๆ ไปเถอะวะ แล้วนี่มาทำไม” ลูกกวาดถามอย่างสงสัย
“ทำไมอีจิ้งจก เปลี่ยนสีไปแล้วจะเลิกคบฉันอีกคนรึไง” ทอยจ้องหน้าไม่พอใจ
“จะบ้าเหรอแก”
“ฉันมาหาโลเคชั่นแถวนี้เลยแวะมาหา”
“ไม่ใช่มาสืบข่าวเรื่องดาวกับเฮียแกหรอกนะ” ลูกกวาดดักคอ
“เอ๊ะ..อีนี่ แต่ก็นะ..ได้ข่าวแล้วไปก็ได้” ทอยเดินออกไปทันที
“ว่าแล้วเชียว” ลูกกวาดพึมพำ ถอนใจส่ายหน้า ก่อนจะนึกขึ้นได้ว่าทิ้งงานออกมา รีบวิ่งกลับเข้าไปข้างใน
***************
โต๊ด พายกับพ่อแม่ได้นั่งเก้าอี้แถวหน้า ซึ่งคุณหญิงมานั่งรวมกลุ่มด้วย พักหนึ่งการแสดงชุดแรกก็เริ่มขึ้น แม่ตื่นต้นไม่รู้ว่าเป็นห้องของกาโม่หรือเปล่า โต๊ดเองก็ไม่รู้เหมือนกัน คุณหญิงบอกห้องที่ห้า โต๊ดบ่นเซ็งๆ เพราะรีบทแบตาย ขณะนั้นทอยเดินเข้ามาในและเลือกนั่งลงที่แถวด้านหลัง รอดูการแสดงของกาโม่
เต็งพยายามที่จะขับรถไปให้ทันการแสดงของกาโม่แต่ก็ต้องผิดหวังเพราะรถติด หลังแสดงของห้องกาโม่ผ่านพ้นไปด้วยดี พาย คุณหญิงต่างถ่ายคลิปเอาไว้ ทอยเองก็ลุกจากเก้าอี้มายืนถ่ายคลิปที่หน้าเวทีเหมือนกัน พอแสดงเสร็จ กาโม่กวาดตามองหาเต็งเล็กน้อย แอบหวังว่าจะมาแต่ก็ไม่มี
เสียงทอยตะโกนเรียกดังขึ้นมา กาโม่หันไปเห็นทอยก็ยิ้มกว้างออกมาอย่างดีใจ แล้วทอยก็มาหากาโม่ที่หลังเวที กาโม่วิ่งเข้ามากอด บอกคิดถึงอาทอย ทอยน้ำตาคลอบอกคิดถึงกาโม่เหมือนกันและถามว่าเป็นยังไงบ้าง กาโม่บอกจะไปแล้วนะ ทอยงงว่าไปไหน
“ไปอยู่กับพ่อโต๊ดแม่พาย”
“ไปอยู่ที่อเมริกาน่ะเหรอ”
กาโม่พยักหน้ารับ ทอยถามไปเมื่อไหร่ กาโม่บอกวันนี้ ทอยแปลกใจเพราะว่าเต็งยังไม่กลับจากฮันนีมูน กาโม่บอกลุงไม่รู้ว่าจะไป พ่อให้ปิดเป็นความลับ ไม่อยากให้ลุงรู้
“ดีแล้วล่ะกาโม่ ไม่มีใครรักเรามากเท่ากับพ่อแม่ของเราเองหรอกนะ ถึงลุงเต็งจะรักกาโม่มากแค่ไหนก็เป็นแค่ลุง สุดดท้ายเขาก็ต้องมีครอบครัวของตัวเอง เห็นมั้ยล่ะเขาไปเที่ยวกับอาดาวจนลืมมางานโรงเรียนกาโม่เลย” ทอยยุแยง
กาโม่มีสีหน้าจ๋อยๆ เสียใจและน้อยใจอยู่เหมือนกัน
“กาโม่เห็นเขาเป็นฮีโร่แท้ๆ ขึ้นแสดงยังเล่นเป็นลุงเต็ง ไม่น่าทำกับกาโม่ได้ลงคอเลย อีกหน่อยถ้าเขามีลูก…”
“กาโม่ไม่อยากฟังแล้ว” กาโม่โพล่งขัดขึ้นมา
ทอยชะงักไปเล็กน้อย ก่อนปั้นยิ้ม จับมือกาโม่ทั้งสองข้าง
“อาทอยขออวยพรให้กาโม่โชคดีนะ อย่าดื้อกับพ่อแม่ ตั้งใจเรียน จะได้เก่งๆ แล้วก็ขอให้กาโม่ประสบความสำเร็จทุกอย่างเลยนะ”
“ขอบคุณครับ”
ทอยอดใจหายไม่ได้ น้ำตารื้นขึ้นมาอีก ดึงกาโม่เข้ามาสวมกอดเอาไว้ กาโม่สวมกอดทอยเอาไว้แน่น จังหวะนั้นคุณหลวงวิ่งออกมาตามกาโม่ บอกครูให้มาตามไปถ่ายรูป กาโม่ขอตัวจากทอย กำชับให้เธอรออยู่ตรงนี้ห้ามไปไหน ก่อนจะวิ่งตามคุณหลวงไป ทอยมองตามกาโม่ น้ำตาเอ่อขึ้นมาอีกกับความรู้สึกสับสนในใจบางอย่าง ก่อนจะตัดสินใจเดินออกมา และลังเลว่าจะโทร.หาเต็งดีหรือเปล่า สุดท้ายก็ไม่โทร.เพราะยังไม่หายเจ็บใจ
“หลงผู้หญิงดีนัก สมน้ำหน้า”
เมื่อกลับมาถึงบ้าน โต๊ดกับพ่อช่วยคุณหญิงยกกระเป๋าและของมาใส่รถ ส่วนกาโม่ไปช่วยคุณหลวงเก็บของเล่นบนห้องนอน แม่ถามไถ่คุณหญิงว่าจะย้ายไปอยู่ที่ไหน คุณหญิงบอกเชียงใหม่ มีญาติอยู่ที่นั่น ถ้าไม่ติดว่าคุณหลวงอยากเจอกับกาโม่เป็นครั้งสุดท้าย คงให้คนอื่นมาขนของที่เหลือแทน
“พอเห็นบ้าน มันก็ยิ่งทำใจไม่ได้” คุณหญิงก้มหน้าลง พยายามสะกดอารมณ์แต่ก็ยังสะอื้นๆ
แม่ต้องลูบไหล่คุณหญิงไปมาให้กำลังใจ
“ที่จริงมันก็เป็นความผิดของฉันเอง สะเออะเปลี่ยนชื่อใหม่ อยากให้คนเรียกว่าคุณหญิงคุณชาย เลยต้องตกเป็นเหยื่อ คนร้ายมันรับสารภาพว่ามั่นใจว่าบ้านนี้ต้องรวยแน่ๆ เป็นถึงคุณหญิงคุณชาย เพราะความไม่เจียมตัวของฉันแท้ๆ เลยชักภัยเข้าหาตัว จะโทษใครได้ นอกจากตัวเอง” คุณหญิงร้องไห้ออกมาอีกอย่างโมโหตัวเอง
ทุกคนพากันเศร้า เห็นใจ ด้านคุณหลวงได้ให้หุ่นยนต์ตัวโปรดของตนเองกับกาโม่ เพราะเห็นว่ากาโม่ย้ายไปอยู่ไกล ไม่มีเพื่อนคนไทย ถ้าเหงาจะได้ไมีเพื่อนเล่น กาโม่รับหุ่นยนต์มาอย่างดีใจ คุณหลวงบอกเป็นตัวที่รักที่สุด ห้ามทิ้ง กาโม่รับปากว่าไม่ทิ้ง จะตั้งชื่อว่าคุณหลวงจะได้ไม่ลืมกัน
“ดี ตอนเจอกันเอามาด้วยนะ” คุณหลวงกำชับ
“แล้วเมื่อไหร่จะเจอกันล่ะ” กาโม่สงสัย
“ไม่รู้สิ” คุณหลวงนึกๆ แล้วยิ้มออกมา “เราโตเท่าลุงเต็งแล้วจะบินไปหากาโม่”
“คุณหลวงโตแล้วเป็นนกเหรอ” กาโม่ถามอย่างขำๆ
เด็กทั้งคู่พากันหัวเราะ ก่อนที่คุณหญิงจะตะโกนเรียกคุณหลวงให้ลงไป กาโม่มองคุณหลวงอย่างรู้สึกใจหาย เด็กๆ โบกมือลากันทั้งน้ำตา จู่ๆ กาโม่นึกได้วิ่งตามรถไป เพื่อบอกคุณหลวงว่าเจอกันได้ทางอุโมงค์ทะลุมิติ คุณหลวงนึกได้ บอกใครเจออุโมงค์ที่ไหนก็มุดเข้าไป เราต้องโผล่มาที่หลังหมู่บ้านได้แน่ๆ
“ใครมาถึงก่อนต้องรอด้วยนะ” กาโม่กำชับ ยิ้มกับคุณหลวงอย่างมีความหวัง
พวกโต๊ดที่ยืนมองอยู่เห็นเด็กทั้งคู่หัวเราะและโบกมือลากันด้วยสีหน้ายิ้มแย้ม
“เออ ร้องไห้อยู่แหม็บๆ หัวเราะกันซะแล้ว” พ่อเปรยอย่างขำๆ
“เด็กก็ขี้ลืมยังงี้ล่ะพ่อ โต๊ดบอกแล้ว หักดิบเรื่องพี่เต็ง ไม่มีปัญหาหรอก”
“กาโม่ไม่มีปัญหา แล้วพี่เต็งล่ะ” พายไม่วายแย้ง
แม่ที่เพ่งมองทะเบียนรถคุณหญิงอยู่ ถามโพล่งขึ้นมา
“ทะเบียนรถใช่ 384 มั้ยพ่อ”
“แม่.” โต๊ดกับพ่ออุทานพร้อมกันอย่างอ่อนใจกับความบ้าหวยของแม่
/////////////////////////////////////////////
คลิกย้อนอ่าน
